كمال پذيري انسان؛ نقطه عزيمت در گفتمان اديان

Human perfectibility as a start point for religions to take part in dialogue

كمال پذيري انسان به مثابه چهار راهي است كه راه هاي اصلي مهم ترين اديان شرقي و غربي، اعم از الهي و غير الهي، را به هم پيوند مي زند و، بنابراين، مي تواند نقطه عزيمت درخوري براي گفت وگوي اديان واقع شود. در اديان معروف تعابير مختلفي از كمال و انسان كامل وجود دارد. در آيين بودا از انسان كامل با نام‌هاي «ارهات» و «انسان آزاده»، در انديشه‌ مردم چين باستان و آيين كنفوسيوس، با نام هاي «تايو»، «انسان آزاده» و «انسان قديس» و در زرتشت با نام «انسانِ آرماني» تعبير شده است. اما از منظر اسلام انسان نسبت به ساير اجزاي عالم از اعتبار و اهميّت خاصي برخوردار است، به‏گونه‏اي كه اگر به نهايت كمال خود برسد، از ساير آفريده ها، حتّي كرّوبيان ملا اعلي و فرشتگان عالم فراتر مي رود. زيرا ديگر مخلوقات الهي داراي ظرفيت كمال پذيري محدودي هستند، اما انسان چون مي تواند مظهر كلّ اسما و صفات الهي شود كمال پذيري او نامحدود است.

Human perfectibility may be regarded as a point in which the most dominant religions of the world meet one another. It, therefore, can be chosen as a start point for religions when taking part in dialogue. There can be found different names for human perfection and perfect man in well-known religions of the East and the West. Buddha`s name for perfect man is Arhat and free man, Confucius` is Tao, free man and saint man, and Zoroastrianism`s choice is Ideal man. For Islam, however, human being is of such a considerable position that, given its successfulness in the way of perfection, it can go beyond Divine angles. The reason why is that each creature other than human being can be counted as a manifestation of a single Name or Attribute of God and, therefore, is limited to a special grade while human being is known as the manifestation of all Divine Names and Attributes.