بررسي همگرايي نوع بتا بين ايران و كشورهاي منتخب اسلامي

B-Convergence between Iran and Selected Islamic Countries

در اين مطالعه، سعي شد با متدولوژي جديد سري زماني، همگرايي درآمد سرانه بين كشورهاي اسلامي مورد مطالعه قرار گيرد. نكته تمايز اين مطالعه نسبت به مطالعات مشابه، اين مي‌باشد كه در بررسي همگرايي، بيشتر از داده‌هاي مقطعي يا پانل‌ديتا استفاده مي‌شود، ولي اين مطالعه، از متدولوژي سري‌زماني كه توسط وگلسنگ (1998) پيشنهاد شده، استفاده مي‌كند. نقطه قوت اين روش، اين است كه نتايج برآوردي بسته به اينكه متغيرها انباشته از درجه صفر باشند يا انباشته از درجه يك، تغيير نكرده و در عين حال امكان وجود شكست ساختاري را نيز در نظر مي‌گيرد. نتايج برآوردي، حاكي از وجود همگرايي بتا در اكثر كشورهاي اسلامي به سمت مقدار متوسط درآمد سرانه اين گروه از كشورها مي‌باشد. در اين ميان، شواهد حاكي از وجود واگرايي در كشورهاي كامرون، اندونزي، مالزي، نيجر، چاد و توگو مي‌باشد، كه اين واگرايي براي كشورهاي چاد و توگو قبل از شكست ساختاري و براي ساير كشورها بعد از شكست ساختاري اتفاق افتاده است. همچنين در اين مطالعه، تاريخ شكست درآمد سرانه كشورهاي اسلامي نيز تخمين زده شده و در مورد دلايل آن بحث شده است.

This paper examines the existence of B-Convergence between per-capita incomes of selected Islamic countries. For this purpose, data over the period 1965-2006 and a time series approach proposed by Vogelsang (1998) are applied. Robustness of the estimated parameters to the presence of unit roots and/or serial correlations in the residuals is the main advantage of this method. The results show that per-capita income of most countries is converging to the average per-capita income of the selected Islamic countries, which provide evidence of B-Convergence. Cameroon, Indonesia, Malaysia, Niger, Chad, and Togo are the countries that have shown some forms of divergence either before the break date or after that. The estimated break dates are clustered and mostly related to the energy shocks in 1974, 1979, and 1986.