زبان، كدام رسانه؟ (نسبت ميان زبان و هنر و شعر نزد هايدگر)

Language, Which Medium? (Heidegger’s View on Relationship of Language, Art and Poetry)

ديدگاه مابعدالطبيعي «زبان» را كنش انديشه انساني در مقام ظهور تلقي مي‏كند و آن را رسانه ارتباطي و واسطه «بياني» مي‏پندارد. آن‌گاه كه ذوق و احساس و تخيل آدمي درهم آميزد و در بيان زيبايي را تجلي بخشد، زبان از رسانه ارتباطي «عام» به رسانه ارتباطي «خاص» تحويل يافته و «هنر» نام‌گذاري مي‏شود. هنر گاه در تركيبي از بازي حرف و كلمه، گاه در قاب‏نگاري از خط و نقش و رنگ، و گاه در پيكربندي سنگ و آهن و چوب، و گاه در امواجي از لحن و آواز و آهنگ بازنمايي شده و شعر، نمايش، نقاشي، پيكرتراشي، و موسيقي خوانده مي‏شود. بنابراين شعر را بايد صورت نوعي هنر و هنر را صورت نوعي زبان شناخت و نسبت عموم و خصوص مطلق را ميان آنان برقرار ساخت. هايدگر (M. Heidegger) اما با طرح پرسش بنيادين از ذات هستي، حقيقت، انسان، زبان، هنر، و شعر به ويران‏سازي و بازخواني تاريخ غرب مابعدالطبيعي پرداخته و ورطه باژگونگي بنيادها و نسبت‏ها را از طليعه اندماج نخستين غفلت از حقيقتِ هستي و فقدان هستي‏شناسي در صورت‏بندي چيستي و هستي تا موضوعيت و مورديت نفساني و حلول طبيعت انساني در امر واقعي و تماميت تسليم وجود به موجود در قالب نيست‏انگاري، لايه‌برداري مي‏كند و به نسبت تازه‏اي ميان هستي، حقيقت، انسان، زبان، هنر، و شعر دست پيدا مي‏كند.

Metaphysical view takes language as the performance of human thought in action and considers it as a communicative mean and expression medium. When the Language as a general communicative medium mixes with human taste and merges with sentiment and imagination to manifest beauty in the statement then it is called art and changes to be a specific medium rather that a public one. Sometimes Art is represented by words configuration and play with letters and words, sometimes in the frame of line and paint, sometimes in form of a stone, an iron or a wood statue, and sometimes in the vibration of melody and music, then art named as poem, theater, sculpture and music. So poem should be considered as a typical pattern of art and art as a typical pattern of language, and it should establish some sort of particular generality –specialty relation between them. But Heidegger however by questioning the essence of being, truth, human, language, art and poem destructs the west metaphysical history and clears up the abyss of overturned bases and relations, from merging emergence of primordial neglect of the truth of existence and the lack of ontology in the setting of existence to sensual subjectivity and dispersion of the human nature in reality and totality of abiding of beings to Being in the form of nihilism, and find a new relation between existence, truth, human, language, art and poem.