تاثير استفاده از روبات انسان‌نما در بهبود تماس چشمي كودكان با اختلال درخودماندگي (اوتيسم)

Impact of humanoid robot on improvement eye-contact of children with autism

زمينه و هدف: مطالعه حاضر به بررسي تاثير استفاده از روبات انسان‌نما در بهبود تماس چشمي كودكان درخودمانده پرداخته است. مواد و روش‌ها: روش پژوهش آزمايشي، از نوع مطالعه مورد منفرد با طرح چند خط پايه بود كه در سال 1389 در شهر تهران بر روي 5 كودك درخودمانده (2 دختر و 3 پسر) با دامنه سني 7 تا 9 سال طي نمونه‌گيري در دسترس بررسي شدند. در اين مطالعه از مقياس درجه‌بندي درخودماندگي گارز جهت همتاسازي درجه اختلال و يك عروسك روباتي انسان‌نماي كنترل از راه دور و نيمه خودكار كه مطابق با اهداف تحقيق ساخته شد، استفاده و برنامه مختصري به منظور ايجاد شرايط يكسان در جلسات طراحي و متن آن طي 3 جلسه آزمايشي- مقدماتي روي يك كودك درخودمانده تثبيت شد. كودكان طي اين تحقيق براي 15 جلسه، 2 جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقيقه، 15 دقيقه تماس انسان- روبات و 15 دقيقه تماس انسان- انسان حضور يافتند. همه جلسات با 2 دوربين ضبط و با مشاهدات مستقلي زمان برقراري تماس چشمي انسان- انسان از هر جلسه استخراج و نمودار آن‌ها رسم و سپس با روش مشاهده نمودارهاي ترسيمي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نمودارهاي تماس چشمي طي جلسات سير صعودي داشته‌اند كه اين موضوع مي‌تواند به سبب تاثير متغير مستقل بوده است. نتيجه‌گيري: روبات‌ها مي‌توانند شريك درماني خوبي براي كودكان درخودمانده باشند. اگر چه بايد اذعان داشت، بنابر شدت مشكل گاهي برخي از اين كودكان نياز به درمان‌هاي گسترده‌اي حتي براي سال‌ها دارند تا رفتارشان بهبود يابد و تعاملي سهل در جامعه داشته باشند.

Aim and Background: The research was about effect of humanoid robot on improvement eye-contact of autistic children. Methods and Materials: In the research used of a multiple baseline, single-subject design with control and tested 5autistic children (2 girls and 3 boys) at Tehran in 2010. The children ranged in age from 7 to 9 and tested by Gilliam Autism Rating Scales (GARS) to measure the symptoms in order to ensure the presence of substantial autistic symptoms. In the study used a semi-automatic humanoid robotic doll with remote control. Also we design a short scenario for the experimental sessions, before the main test. The scenario was established by the three pilot sessions on autistic child. We observed children for 15sessions. The experimental sessions were administered twice a week for 7 weeks, 30 minutes for each session, 15 minutes for eye-contact of robot-human and 15 minutes for observe eye-contact development of human-human. All the sessions were recorded by two cameras and finally rated by independent observers in the number of seconds of human-human eye-contact in each session. Findings: The results shown, the scores of their eye-interaction for the duration of the sessions is an ascending Continuation that it is probably, the effect of the independent variable. Conclusions: Robots have been shown to be a catalyst for increased some of skills in autistic children, yet that effect requires further study to be effectively employed as a therapeutic intervention and many children need extensive therapy for years to improve their behavior and facilitate integration in society.