مقايسه اثربخشي فنون حساسيت زدايي تدريجي، جرات آموزي و تلفيقي در درمان اختلال هراس اجتماعي

Efficiency Comparison in Gradual Desensitization, Courage Giving and Integrative Techniques in Treating Social Anxiety Disorder

چكيده هراس اجتماعي اختلالي است كه به وسيله اضطراب مضمحل كننده و خجالت كشيدن در محيط اجتماعي قابل شناسايي است. اينگونه افراد همواره يك‌ترس شديد مزمن و پايدار از مورد توجه و بررسي قرار گرفتن توسط ديگران دارند. به منظور مقايسه اثربخشي سه روش درمان حساسيت زدايي تدريجي، جرات آموزي و تلفيقي (حساسيت زدايي تدريجي+ جرات آموزي) و مقايسه آنها با گروه كنترل در درمان هراس اجتماعي 320 نفر از مبتلايان به صورت تصادفي در چهار گروه 8 نفري آزمايش و كنترل گمارده شدند. جهت ارزيابي علايم هراس اجتماعي از مصاحبه و پنج پرسشنامه كه شامل مقياس اضطراب زونگ، مقياس اجتناب و فشار اجتماعي، مقياس‌ترس از ارزيابي منفي، پرسشنامه جرات آموزي و مقياس ارزيابي درمانگر مي‌باشد، قبل و بعد از مداخلات درماني و در يك دوره پيگيري سه ماهه استفاده گرديد. نتايج نشان داد كه روش‌هاي درمان حساسيت زدايي تدريجي، جرات آموزي و تلفيقي تنها در طول دوره درمان موثر بوده و بعد از دوره درمان (دوره پيگيري) از اثر بخشي روش‌هاي فوق كاسته شده است. در ضمن مشخص شد كه روش تلفيقي نسبت به دو روش ديگر در درمان اختلال هراس اجتماعي موثرتر بوده است.

Abstract Social anxiety is a disorder realizable through anxiety and embarrassment in social environment. Individuals suffering this disorder always experience an intense chronic fear for being attended and investigated by others. To compare the efficiency of the three treatment methods of gradual desensitization, courage giving and integrative (gradual desensitization plus courage giving), and also to compare them to the control group, 320 affected subjects were assigned randomly in four experimental and control groups each consisting of 8 people. To distinguish social anxiety syndromes, an interview and 5 questionnaires consisting scales of Zong Anxiety, Avoidance and Social Stress, Negative Evaluation Panic, courage giving questionnaire and therapist evaluation scale were utilized. These instruments were used before and after the treatments within three months. The results indicated that the above-mentioned techniques were effective only during the treatment and their efficiency decreased in follow-up. I was also evident that the integrative technique was more effective compared to the other two techniques.