افلاطون وخاستگاههاي فلسفه زبان

Plato and the Origins of Linguistic Philosophy

فلسفه معاصر(بويژه فلسفه تحليلي) را در قياس با فلسفه هاي «وجود» محور و«شناخت» محور، فلسفه اي« زبان» محور دانسته اند .با اين وجود مي توان خاستگاههاي تاملات فلسفي در باب زبان را در تاريخ فلسفه دنبال كرد. نخستين تاملات فلسفي جدي در باب زبان در محاورات افلاطون وبيش ازهمه در محاوره كراتيلوس به چشم مي خورد. وي در اين محاوره ، به نقادي دوديدگاه عمده درباب رابطه زبان وحقيقت، يعني ديدگاه طبيعت گرايي افراطي و قراردادگرايي افراطي با بهره گيري از اتيمولوژي وبويژه با اتكا به نظريه صور(مثل) خويش مي پردازد. افلاطون ، وصول به ماهيت اشيا و ايده‌ها از طريق بررسي واژه‌ها(ديدگاه كراتيلوس)را نمي پذيرد و اين راه وصول را نه راهي زباني، كه فراتر اززبان دانسته و تلقي او فرسنگ ها از اين گزاره ويتگنشتايني دور است كه ، «مرزهاي هستي ما همان مرزهاي زبان ماست».

In comparison to existence-based and cognition-based philosophy, contemporary philosophy, especially analytical philosophy, is known as language-based philosophy. However we can trace the origins of philosophical views on language to the early history of philosophy. The first serious philosophical reflection on language could be found in Socratic dialogues, especially in Cratylus. In this dialogue Plato, by adopting etymological approach particularly based on his own theory of forms, criticizes the two main views on language and reality, i.e. the views based on extremist naturism and extremist conventionalism. Cratylus argues that the names of things always indicate the nature of the things, Plato rejects this idea and believes that it is not a linguistic way but it goes beyond that. This way is completely different from the Wittgenstein’s proposition: “the limits of my language mean the limits of my world”.