ارتباطات در شاهنامه «بررسي چگونگي بكارگيري نمادهاي ارتباطي در داستان سياوش

Communications in “SHAHNAMEH” “Siavash Tale from Heroic Part”

با بررسي آنچه در دانش ارتباطات به دو دسته بندي كلان كلامي و ناكلامي بخش مي گردد، در كنارشرح آرايه هاي ادبي و صنايع بلاغي در اثر، نماياندن شمار بكارگيري نمادهاي ارتباطي درشاهنامه، در دستوركار اين پژوهش بوده است. به بياني ديگر، نگاهي ميان رشته اي به انجام نقد بلاغي يك نوشتاردر كنار بررسيدن آن از ديدگاه دانش ارتباطات. با بررسيدن تمامي دوتايي (بيت ها) ي داستان سياوش در بخش پهلواني شاهنامه بواسطه ي دارابودن بسترپر كنايه وآرايه و نمادهاي ارتباطي درجايگاه نمونه اي درخورازميان داستانهاي كتاب ياد شده، اين انديشه كه آيا از ديربازبزرگان ادب ايران زمين آگاهانه دربكارگيري دانش ارتباطات براي بيان كاراتر انديشه و پيام كوشيده و آنرا مي شناخته اند، به باور نشست. همچنين، اين پژوهش وجود پررنگ ارتباط ناكلامي را به عنوان فراگير ترين شيوه ي ارتباط در اثرپرارج فردوسي، مي نماياند.

In term of communication studies, we may shed light on obscure parts of the poetic and literal texts of the Persian literature which plays pivotal key role as a source of shaping folk’s quotidian communicating styles, when comes to body language ,gestures ,symbols and furthermore, being able to understand a nation’s cultural structure and believes. In this paper, among the heroic part’s tales of the greatest Iranian identity document:” SHAHNAMEH”: “the story of” SIAVASH” picked to be considered according to its innately visual, performable capabilities from communication point of view. Hence, tow major category of verbal and non-verbal communication with the subcategories like communication with: environment, tools, society, god, interpersonal and so on, reviewed and depicted that practically used symbols belonged to the nonverbal communication category the most.