هنر؛ تنها راه نجات (نگاهي به فلسفه هنر هايدگر و نسبت آن با انديشه متفكران مسلمان)

Art only way (A look at Heideggerʹʹs philosophy of art and its relationship to the ideas of Muslim thinkers)

چكيده در اين «زمانه تنگدستي» كه انسان با بهره‌گيري از تكنولوژي مدرن، انسانيتش در حد سيطره بر طبيعت تنزل يافته، مارتين هايدگر، هنر را تنها راه رهايي براي خروج از بحران مدرنيته معرفي مي‌كند. هنر _ به معنايي كاملاً متفاوت و نامتعارف_ نقش و جايگاه ويژه‌اي در تفكر اين فيلسوف آلماني دارد. هنر در معنايي وجودشناختي عبارت است از انكشاف حقيقت و حقيقت، ظهور و انكشاف وجود است. از نظر هايدگر، هر هنري در ذات خود شعر است و شعر وسعتي به بلنداي زبان دارد. زبان نيز در اين فلسفه، تفسيري انتولوژيك دارد و محل ظهور وجود و حقيقت است. اين مقاله، با تلاشي براي فهم و روايتي ساختاري از رساله «سرآغاز اثر هنري» هايدگر آغاز مي‌گردد و در پايان با پرداختن به ماهيت هنر و زيبايي و بررسي منشا آن از ديدگاه برخي متفكران مسلمان، بر آن است كه نشان دهد افق انديشه هايدگر در باب هنر براي شرق اسلامي، چندان غريب و دور آشنا نيست.

Abstract In this "era of poverty" that people take advantage of modern technology and see the humanity reduced to the degree of mastering the nature, Martin Heidegger, finds Art as the only way to break out of the modernity crisis. Art means a special and unusual concept, playing a exceptional role in the thought of this German philosopher. Art, in the ontological sense, is exploration of truth and truth itself is the reality of development. For Heidegger, the art itself is a piece of poetry in nature and poetry is so high as the language. In this philosophy, language has an ontologic meaning and is the place for interpretation of appearance and truth. This article begins with prsenting a structural interpretation of Heidegger’s “Beginning of an artistic work” and ends with an artistic and aesthetic consideration in the thought of some Muslim thinkers and elucidates that the horizon Heidegger depicts is not unfamiliar to the Islamic East thinkers in terms of Art.