تبشير مسيحي؛ خروج از سنت و سيره حضرت عيسي(ع)

Christian Missionary: Distortion from Jesus Christʹʹs Life and Tradition

«تبشير مسيحي» در زمره مهم‌ترين وظايف كليسا محسوب مي‌شود. ريشه اين آموزه، به فرمان عيسي(ع) پس از رستاخيز برمي‌گردد كه به حواريون گفت: برويد و امت‌ها را به ملكوت خدا بشارت دهيد. بنابراين، به اعتقاد مسيحيان، پيام تبشير ملكوت خداست. كليسا بايد تا تحقق ملكوت خدا، مردم را بدان بشارت دهد. بر اين اساس، جامعه مسيحي به‌صورت فردي و يا سازماني فعاليت تبشيري داشته است. هدف اين مقاله، بررسي جايگاه و محدوده تبشير در متن ديني مسيحيت است. اين نوشتار، با استفاده از روش توصيفي ـ تحليلي، ضمن تبيين مفهوم تبشير، دامنه و گستره تبشير را مورد مطالعه قرار داده، نشان داده است كه اين آموزه در فرايند تاريخ، دستخوش تغيير و دگرگوني شده است. دستاورد تحقيق اين است كه به نظر مي‌رسد، عيسي(ع) كار تبشير را فقط در خصوص قوم بني‌اسراييل به انجام رسانده باشد و بايد حواريون نيز اين محدوده را مد نظر داشته باشند، اما از زمان پولس، رويكرد تبشير به خارج از بني‌اسراييل نيز تسري پيدا كرد.

"Christian Missionary" is considered one of the duties of church. This doctrine is rooted in Jesusʹ command to his companions. He ordered his companions to go to nations and gave them the glad tidings of Divine Dominion. Therefore, Christians believe that the message of missionary is Divine Dominion. The church must give people the glad tidings until Divine Dominion realizes. Accordingly, Christian society has had missionary activities individually or organizationally. The present paper tries to study the position and limits of missionary in Christian religious texts. Using a descriptive-analytical method, it expounds the concept of missionary, studies its scope and range, and proves that this doctrine has changed over the history. The research findings show that Jesus Christ and his Companions had apparently carried out missionary activities only for Israelites, but the missionary approach extended beyond Israelites since Paulʹs time