«ثنويت» در كلام و فلسفه

"Dualism" in Theology and Philosophy

ثنويت اصطلاحي كلامي است كه در فلسفه نيز كاربرد دارد، اين واژه در لغت به معناي دوگانگي است و ثنوي به كسي گفته مي‌شود كه به اثنينيت منسوب است. و در اصطلاح متكلمان، عنواني است براي اعتقادات ثنويه يا اصحاب اثنين،كه معتقدند عالم دو آفريننده دارد: يكي نور، كه آفريدگار خوبي‌هاست و ديگري ظلمت كه آفريدگار بدي‌هاست، و هر دو نيز ازلي و قديم‌اند. ثنويت در نزد حكماي قديم يونان و برخي فلاسفه اروپا عبارت است از دوگانگي روح و جسم و يا جوهر آنها و يا دوگانگي روح و ماده. اين مقاله بر آن است كه با بيان انگيزه گرايش به ثنويت و فرقه‌هاي آن، عقايد ثنويه را با ادله توحيد و برهان تمانع و برهان حدوث، ابطال نموده و ضمن تبيين مسيله شرور، اثبات كند كه آفريدگار جهان يكي است و تنها او مدبر امور عالم است.

Dualism is basically a theological term, though it is also used in philosophy. Dualism may be defined as a doctrine that is based on the existence of two opposite principles, just as a dualist is he who believes in such a doctrine. In theology, however, dualism denotes a doctrine that is based on the existence of two creators for the universe; one creator of light or good and another of darkness or evil, both of which are eternal and non-temporal. Dualists are said to be those who uphold such views. For earlier Greek philosophers as well as some European thinkers dualism denotes believing in the existence of soul and body. Having explained peopleʹs motivations behind turning towards dualism and its various types, the paper rejects dualism by providing monotheistic arguments such as arguments from design and argument from temporal beginning and the arguments based on explaining the nature of evil. It thus proves the existence of one God, describing Him as the sole regulator of the universe.