تعامل قبيله با عقيده در عصر بعثت

Association of tribe with faith in the time of the mission of the Prophet

فرهنگ ديني از فطرت انساني برخاسته و بر بنيان «عقيده» به اصول و ارزش‌‌هاي وحياني استوار مي‏شود. هسته اصلي و عنصر كانوني در نظام اعتقادي دين، عقيده توحيدي يعني «خدامحوري» مي‏باشد. براساس همين مركزيت اعتقادي است كه منطق دين شكل گرفته، نهادها و سرمايه‌‌هاي اجتماعي در راستاي شكوفاسازي فطرت و ساحت معنوي انسان و جامعه انساني سازمان مي‌يابد. امّا فرهنگ قبيله، بر بنيان «خودمداري» و «خون‌گرايي» استوار است. منيّت در متن اين تفكر قرار داشته و همه چيز با معيار «من» سنجيده مي‌شود. «من» در اين منطق همان من طبيعي و جسماني است. انعكاس منيّت در عينيّت اجتماعي، ساحت‏هاي گوناگون جامعه را با محوريت خون و نسب سامان‏دهي مي‏نمايد. در نوشتار حاضر سعي شده است تا چگونگي تعامل فرهنگ قبيله‏اي با فرهنگ اعتقادي دين در عصر بعثت نشان داده شود.

The religious culture has risen from the human nature and is based upon the “faith” in revealed principles and values. The main core and the central element in the doctrinal system of the religion [of Islam] is the monotheistic faith that is “theocentrism”. Based on the same doctrinal centrism the logic of the religion has been formed and the social capitals and institutions get organized to make the man’s nature and spiritual construction and the human society to blossom. But the tribal culture is based on “egocentrism” and “kinship”. Egoism is in the heart of this kind of thought and everything is weighted with the scale of “ego”. The “ego” in this logic is the same natural and corporeal “self”. The Reflection of egoism in the social objectivity, organizes the different affaires of the society with the centralization of blood and kinship. In this writing it has been attempted to show the quality of association of tribal culture with the doctrinal culture of religion in the age of the mission of the Prophet. Keywords: prophetic mission, faith, doctrinal culture, tribe, tribal culture, ssociation