حديث شباب اهل الجنه و مساله افضليت امام

The well known narration of “Two masters of the inhabitants of paradise” and the issue of supremacy of the Imam

يكي از مهم‏ترين موارد اختلاف ميان شيعه و اهل سنت، مساله تفاضل ميان اهل‏بيت: و خلفاي سه‏گانه است. در اين نوشتار با محوريت حديث «الحسن و الحسين سيدا شباب اهل الجنه» به بررسي قول حق در اين مسيله پرداخته شده است. ابتدا سند حديث فوق مورد بررسي قرار گرفته و نشان داده مي‏شود كه حديث به لحاظ سند مورد پذيرش اهل سنت است و برخي از آنها به تواتر حديث اذعان دارند. اما به لحاظ محتوا، ابتدا مفردات حديث- يعني لفظ «سيد» و واژگان تركيبي «شباب اهل الجنه»- تحليل مي‏شود. آنچه از لفظ «سيد» نزد اهل لغت و محدثان متبادر است، سيد كسي است كه از جهت عقل برترين، و در جميع خصال خير، بالاترين، و رييس ديگران است. در مورد «شباب اهل الجنه» نيز نشان داده مي‏شود كه از نوع اضافه بياني و توضيحي است و با توجه به شواهد مختلف و متعدد، همه بهشتيان جوان هستند. از جمع اين دو مطلب برمي‏آيد كه هر كسي كه وارد بهشت شود امام حسن و امام حسين8سيد و سرور او خواهند بود. البته از عموميت اين حديث، پيامبر اكرم9 و حضرت علي7 و- بر اساس برخي روايات- حضرت عيسي و يحيي8استثنا شده‌اند، اما ديگران، از جمله خلفاي سه‏گانه، تحت اين عموم باقي هستند. خبر «ابوبكر و عمر سيدا كهول اهل الجنه» كه در منابع اهل سنت آمده نيز، نمي‏تواند مخصص عموميّت حديث «سيدا شباب اهل الجنه» باشد، زيرا اين خبر هم به لحاظ سندي و هم به لحاظ محتوا، مبتلا به اشكالات متعددي است. وقتي افضليت اين دو امام ثابت شد، افضليت اميرالمومنين7 نيز اثبات، و بر اساس لزوم افضليت امام- كه مورد قبول قاطبه اهل سنت است- خلافت بلافصل آن حضرت هم آشكار مي‏گردد.

One of the most important issues of controversy between Shiites and Sunnis is the issue of supremacy of the household of the Prophet or the triple caliphs. Giving the pivotal role to the narration of “al-Hassan and al-Husain are two masters of the youth of paradise”, the present article has engaged in the discovery of the true opinion in this matter. Firstly, the chain of the transmitters of the above narration has been discussed and it has been accepted by Sunnis and some of them have admitted its successive transmission. Regarding the content of the narration, firstly single elements of the narration that are the word “seyyed =master” and compiling words of “shababu ahli-l-jannah= the youth of the inhabitants of paradise” are being analyzed. According to the first meaning occurred to the mind of lexicographers and traditionalists, sayyed or master is the one who is the top and the head of others concerning the reason and all good virtues. Regarding “Shibabu ahi-l-jannah”, it is shown that the phrase grammatically is of expressive and explaining relation and regarding several and different testimonies, all the residents of the paradise are young. Gathering these two issues proves that Imam Hassan and Imam Hussein are the masters of whomever inter the paradise. Of course, the holy prophet (p.h) and Imam Ali (p.h) and according to some narrations Jesus and John, has been excluded from the generality of it. The narration that quotes: ”Abubakr and ‘Umar are two masters of the elders of the inhabitants of paradise” can not specify the generality of the narration, because this narration is afflicted by several problems. When the supremacy of this two Imams was proved, the supremacy of the commander of the faithful (Imam Ali) would be proved and based on the principle of the necessity of the supremacy of Imam which is accepted by all the Sunnis, the immediate caliphate of Imam Ali would be manifest. Keywords: Imam Hassan, Imam Husain, master, the youth of the inhabitant of paradise, triple caliphs.