نشانه‏هاي معاد جسماني در عهد قديم و عهد جديد

Signs of corporeal resurrection in the Old Testament and the New Testament

اعتقاد به معاد در تمام اديان آسماني، عنصري اساسي است و يكي از اصول زيربنايي آنها را تشكيل مي‏دهد؛ اما در مورد كيفيّت معاد و اينكه صرفاً جسماني است يا صرفاً روحاني، يا هم جسماني و هم روحاني، ميان انديشمندان اختلاف نظر وجود دارد. با تامل در عهد قديم استنباط مي‏شود كه معاد انسان‏ها روحاني-جسماني است و روز قيامت روح به همراه بدنِ جسماني محشور خواهد شد. در عهد جديد نيز زنده شدن مردگان و معاد جسماني در كنار معاد روحاني مطرح شده و به منزله يك اعتقاد اساسيِ مسيحيت، مورد تاكيد قرار گرفته است. در همين راستا، مقاله حاضر به بررسي، مقايسه و تطبيق معاد جسماني در عهد قديم وعهد جديد پرداخته و مويدات بازگشت روح به بدن، در اين دو كتاب را، مورد مطالعه قرار داده است.

The belief in the resurrection is a basic elemment in all heavenly religions and forms one of their fundamental principles; while there is a controversy among thinkers about its quality that whether it is mere corporeal or mere spiritual or both corporeal and spiritual. The contemplation on the Old Testament proves that the resurrection of human beings is spiritual-corporeal and the soul accompanying the body will be gathered together. In the New Testament, the reviving of the dead and corporeal resurrection is posed beside the spiritual resurrection and has been emphasized as a fundamental belief of Christianity. Pursuing this matter, the present article has proceeded to study, compare and adjust the corporeal resurrection in the Old Testament and the New Testament and has studied the testimonies of the return of the soul to the body in these two books. Keywords: religion, corporeal resurrection, spiritual resurrection, Old Testamrnt, New testament