فرهنگ به عنوان يك چارچوب داوري موثر در سبك تصميم گيري باليني روان درمانگر

Cultural Influence as a Frame of Reference on Psychotherapistsʹʹ Clinical Decision- Making Style

هدف از انجام اين مطالعه شناخت اثر فرهنگ بر سبك تصميم گيري باليني روان درمانگران ايراني و آمريكايي در سه بعدِ تصميم گيري بر مبناي مصلحت مداري-واقعيّت گرايي، فردگرايي- جمع‌گرايي و جهت گيري كوتاه مدّت-بلندمدّت بوده است. طرح تحقيق از نوع علّي مقايسه اي بود و جامعه مورد نظر شامل كليّه درمانگران ايراني و آمريكايي كه حداقل تجربه دوسال فعاليّت حرفه اي در عرصه روان درماني را داشته اند بود. حجم نمونه مورد نظر30 درمانگر ايراني و26 درمانگر آمريكايي بوده كه به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. هر يك از شركت كنندگان پس از مطالعه سه معمّاي باليني، درجه اهميّت گزاره هايي مبتني بر ابعاد تصميم گيري مورد سنجش در اين مطالعه را در تصميم گيري باليني خود نمره گزاري نمودند. نتايج آزمون تحليل واريانس تك متغيّره نشان داد كه بين سبك تصميم گيري درمانگران ايراني و آمريكايي در هر سه بعد مورد مطالعه، تفاوت هاي معناداري وجود دارد؛ چنان كه تصميم‌گيري درمانگران ايراني بيشتر مصلحت مدارانه، جمع گرايانه و با جهت گيري بلندمدّت بوده است. با توجّه نتايج به دست آمده، علاوه بر آموزش هاي باليني، فرهنگ و مولّفه هاي مربوط به آن به‌عنوان يك چارچوب داوري، سبك تصميم گيري باليني درمانگران را تحت تاثير خود قرار داده.

The purpose of this study was to examine the effect of culture on clinical decision-making styles of Iranians and Americans psychotherapists in three dimensions of decision-making: expedience vs. realism, individualism vs. collectivism and long-term vs. short-term orientations. The research design was ex post facto and population included Iranian and American psychotherapists who all had at least a minimum of two years of professional experience in the field. The sample was consisted of 30 Iranian psychotherapists and 26 American psychotherapists who were selected with convenience sampling. Each of the participants were presented with three clinical dilemmas, whereby they could mark the extent to which they deem each of the items as significant based on the degree of involvement of the above-mentioned decision-making dimensions in their clinical decisions. The results of UNOVA shows that there are significant differences between decision-making styles of the two groups, i.e. the Iranian psychotherapistʹs clinical decision makings were mostly with higher expediency, collectivity and long-term orientation. According to the results, it can be accepted that in addition to clinical training, culture and its related components as a frame of reference has influenced the clinical decision-making style of psychotherapists.