رهيافتي نقشگرا به نهاد «من»ِ شعري امام خميني (س)

I’m the beloved of the Familiar City (A Critique of Processes of the Participant of “I” in Imam Khomeini’s Poems According to Halliday’s Systemic Functional Grammar)

اشعار امام خميني، گذشته از جذابيت هاي ادبي خود، از آن جهت كه سروده هاي يك رهبر انقلابي است و متعلق به فردي موثر در جهان معاصر است، اهميت ويژه‌اي مي يابد. در اين مقاله با توجه به رويكرد تحليل گفتمان و دستور نقش گراي هاليدي به اين اشعار پرداخته‌ايم. براي تمركز بر شخصيت امام و جلوه ي شخصي در اشعارش تنها به فرايندهايي توجه كرده ايم كه با نهاد جداي «من» آغاز شده اند. از جمله دستاوردهاي اين پژوهش آن است كه ايشان در رويكردي خصوصي و كاملاً درونگرايانه به تعريف و تمييز «من» بيش از هر چيز ديگر اهميت داده اند و ضمن نفي منّيت، «من» را عاشقي دل سوخته معرفي مي‌نمايد كه كاملا تسليم يار است و در برابر يار هيچ قدرتي را نمي شناسد.

Imam Khomeini’s poems, in addition to their literary attractions, belong to a revolutionary leader and an effective man in the contemporary world. In this article, according to discourse analysis and Halliday’s functional grammar, these poems are studied. In order to concentrate on Imam’s personality and personal reflections in his poems, just the statements beginning with the subject “I” were analyzed. The results show that in a private introverted approach he has noticed for defining and distinguishing “I”. Also negating egoism, he introduces “I” a passionate lover who surrenders for the beloved and knows no power beside him.