رابطه شفاعت با مقام معنوي مومنان

The Relationship between Shafa’ah (Intercession) and Believersʹʹ Spiritual Station

يكي از موضوعات مهم اعتقادي، مسيله شفاعت در آخرت است. درباره اين موضوع، اين پرسش قابل طرح است كه از منظر قرآن، آيا بين هريك از شفاعت كردن و مورد شفاعت قرار گرفتن در آخرت، با مقام معنوي شخص به معناي اصطلاحي كه در عرفان نظري رايج است، رابطه‏اي تكويني وجود دارد يا خير؟ اين مقاله با رويكرد نظري و با روش مطالعه اسنادي، آيات قرآن درباره شفاعت را در هشت دسته طبقه‏بندي كرده و ارتباط آنها با يكديگر را مورد بررسي قرار داده است. در نهايت، اين پژوهش بدين يافته رسيده كه از نظر قرآن، شفاعت كردن از آثار تكويني مقام معنوي، به اصطلاح رايج در عرفان نظري، است كه فرد باايمان با اجراي برنامه‏هاي الهي همانند نماز شب، به اذن الهي، بدان دست مي‏يابد. همچنين، بين شفاعت شدن و مقام معنوي مصطلح نيز رابطه تكويني مستقيمي وجود دارد؛ بدين‏سان كه فرد بعد از اينكه مورد شفاعت قرار گرفت، تكوينا به مقام معنوي بالاتري نسبت به گذشته دست خواهد يافت.

Intercession in the hereafter is one of the important doctrinal issues in Islam. The question that arises here is: Does, according to the Qur’an, intercession and state of being interceded in the hereafter have an ontological relationship with the individualʹs spiritual station in the idiomatic sense in common theoretical mysticism. Using a theoretical approach and documentary method, the present paper divides Qur’anic verses about intercession into eight groups and studies the relationship between them. Finally, the research findings show that intercession, according to Qur’an, is among the ontological effects of spiritual stations the common sense in theoretical mysticism which a faithful individual attains through the will of God by means of performing divine acts of worship, such as night prayer. Furthermore, there is a direct ontological relationship between the state of being interceded and the idiomatic spiritual station. In other words, an individual ontologically reaches a higher spiritual station than the former one after having been interceded