درنگي بر يك نقد تحليل و نقد مقاله «بازنگرشي بر خلافت انسان در قرآن»

A Glance at a Criticism; a Critique of the Article Entitled "A Review of Assigning Man as Godʹʹs Vicegerent according to the Qur’an"

مسيله جانشيني انسان كه در آيه سي‏ام سوره بقره مطرح شده، از مسايلي است كه ذهن انديشوران را به خود مشغول كرده است. نگارنده اين نوشتار، در مقاله‏اي تحت عنوان «خلافت انسان در قرآن» به اين مسيله پرداخته و بر اين باور بوده است كه انسان جانشين و خليفه خداست. از ديدگاه وي، توانايي انسان در دريافت حضوري اسما، دليل انتخاب وي براي اين مقام بوده است. نگارنده در آن نوشتار، معتقد بود كه تمام انسان‏ها بالقوه توانايي رسيدن به اين مقام را دارند؛ اگرچه در مقام تحقق، گروه اندكي از ايشان به اين مقام رسيدند. اين مقاله، مورد نقد يكي از محققان حوزه علميه قم قرار گرفته و بر اساس آن، اساسا مقامي به‏عنوان خليفه‏اللهي انسان در قرآن كريم مطرح نشده است. اين نوشتار به بررسي آن مقاله انتقادي پرداخته است.

Assigning man as Godʹs vicegerent which is referred to in the thirtieth verse of chapter two (the cow) is among the questions to which thinkers have devoted special attention. The author of the present paper has dealt with this issue in an article entitled "Assigning man as Godʹs vicegerent according to Qur’an" and reached the conclusion that man is Godʹs vicegerent. According to him, man has been chosen for this because of his ability to receive divine names intuitively. The author believes that everyone is potentially capable of achieving this aim, although few people have actually achieved it. One of the researchers of Qom seminary has commented on this article, making explicit that the Qur’an has basically not dealt with what is called assigning man as Godʹs vicegerent. This paper is concerned with this critique