حقيقت علم و رابطه آن با خدا در انديشه افلاطون

Knowledge and its Relation with God in Platoʹʹs Thought

هدف اين پژوهش بررسي حقيقت علم و رابطه آن با خدا در فلسفه افلاطون است كه ضمن آن به تبيين مسايلي نظير علم حقيقي، ايده بودن علم و مشكلاتي كه به تبع آن ظاهر مي شود و پاسخ افلاطون به اين مشكلات مي‌پردازد. افلاطون علم را به عنوان حقيقت وجودي مي‌ نگرد و علمي كه توسط نفس كسب مي شود، به سبب بهره‌مندي از اين حقيقت است و اين بهره مندي در بالاترين مرتبه به صورت شهود در فيلسوف محقق مي‌گردد. اين پژوهش در راستاي تبيين برخي ابهامات موجود در بحث افلاطون درباره حقيقت علم اين مدعا را مفروض مي دارد كه ايده علم با ذات خداوند وحدت دارد.

The present article will study the nature of knowledge and its relation with God in Plato’s thought. Moreover, it will explain issues such as: what is the real knowledge? Is it an "Idea” and If so, what kind of problems may occur and what are Platoʹs answers to them? According to Plato, knowledge is a kind of existential reality and from his viewpoint the knowledge that is acquired by the soul is for contributing to this reality. So this contribution at its highest level will occur within a philosopher as an intuition. In order to explain some of the ambiguities of Platoʹs idea about the nature of the knowledge, the present study will presuppose this claim that the Idea of knowledge is identical with Godʹs essence.