رقابت و عداوت در طريقت

Competition and Disagreement in Sufism

رقابت هميشه عمل مذمومي نيست؛ گاهي مي تواند انگيزه و عامل پيشرفت در حوزه تفكّر و تمدن باشد. آن چيزي كه همواره از رقابت چهره نامطلوب در ذهن ها ترسيم مي كند مجادلاتي است كه رابطه ها را عرصه جولان منازعات مي كند. محلّ حضور رقابت اغلب در فعّاليت هاي دنيايي است كه اهل تصوّف بر اساس جهان بيني اعتقادي خود رغبت چنداني به آن ندارند. امّا واقعيت اين است كه در بسياري از دوره ها نه تنها حاميان و هواداران مشايخ بلكه گاه خود مشايخ بزرگ نيز در حوزه فكر و ذكر و استغراق در حالات و مقامات عرفاني با يكديگر به مجادله و رقابت مي پرداختند. گاهي اساس اين رقابت ها به اختلاف ديدگاه ها در پاره اي از آداب و انديشه ها باز مي گشت و گاهي نيز ريشه اين رقابت ها در اختلافات ديرينه محيط هاي اقليمي و خود ـ برترشماري هاي مردمان آن نهفته بود. كثرت اين اختلاف ها در نخستين سده هاي پيدايش تصوّف، به شكل گيري چند كانون رقابت انجاميد و فرجام آن ها در دوره هاي بعد، فرقه ها و سلسله هاي اسم و رسم دار صوفيّه را به تاريخ تصوّف وارد كرد.

Competition is not always a blameworthy action; even it can be the cause of the development of thoughts and civilization. In every competition, conflicts and disputes are blameworthy. Competition often happens in mundane activities that Sufi doesnot like it because of their worldview. But in fact, in many eras, not only not only the supporters and followers of sheiks, but also the great sheiks themselves had controversies in the areas of thought, remembering, and indulgence in mystic states manners. The main reasons of these conflicts were differences between views about some manners and thoughts, and also conflicts between people and their selfishness and megalomania. Because of these conflicts in first century of Sufism emergence, many competitive societies emerged. At last, in later eras, many famous and well-known Sufism groups emerged because of many disagreements between then.