شناسايي شاخص‌هاي حمل‌ و نقل پايدار جاده‌اي

The Sustainable Rural Transportation Indicators

در سال هاي اخير، بخش حمل و نقل جاده اي به صورت مستقيم و غيرمستقيم مسبب گسترش معضلات و چالش هاي اساسي مانند مصرف بي رويه منابع طبيعي و انرژي هاي فسيلي، انتشار گازهاي گلخانه اي، آلودگي هوا، آب، خاك و صوت شده است. افزايش علاقمندي متوليان حمل و نقل به كاهش اين پيامدها و دست يابي به توسعه پايدار در بخش حمل و نقل جاده اي، منجر به سياست گزاري ها و برنامه ريزي هاي متنوعي شده است. در اين ميان، يكي از مهم ترين نيازهاي متوليان و گردانندگان حمل و نقل، در اختيار داشتن ابزار ارزيابي ميزان بهبود وضعيت گذشته، فعلي و پيش رو است. به اين منظور، اين مقاله پس از تبيين مفهوم پايداري و حمل‌ و نقل پايدار، برنامه پايداري را در بخش حمل و نقل جاده اي مطابق با سه رويكرد متفاوت معرفي نمايد. در ادامه، بر اساس رويكرد مورد پذيرش مقاله، با انجام مطالعه مروري بر روي ساير مطالعات پيشين و درنظرگيري ميزان فراواني هر شاخص در منابع علمي، 11 شاخص را جهت ارزيابي توسعه پايدار در بخش حمل‌ و نقل جاده اي ارايه مي كند. شاخص‌هاي ارايه شده در اين مقاله، در سه گروه كاربر، زيرساخت و برنامه‌ريزي حمل‌ و نقل طبقه‌بندي و ارايه شده است.

Nowadays, rural transportation sector is a main source of environmental depreciation in the forms of fossil energies consumption, greenhouse gas emissions, air, water, land and noise pollution. A general consensus to avoid such deficiencies through sustainable development approach has lead to a number of policies and plans in this sector. Obviously, one of the main requirements of this approach is the accurate measurement of the status quo and society state in the case of each of policies or plan implementation. This paper presents the most frequent 11 indices for measuring the state of sustainability in rural transportation through a number of researches. According to sustainable planning, the mechanism of adopting the indices is based on the interrelation of transportation and land use development.