بازانديشي درباره الگوي مهاجرت روستا- شهري در ايران بر اساس پارادايم پيوند كارگزاري/ ساختار

Rethinking the pattern of rural- urban migration in Iran on the basis of agency-structure paradigm

مهاجرت به خودي خود يك «مساله اجتماعي» نيست، بلكه رفتاري است كه در يك فضاي اجتماعي صورت مي گيرد و چنانچه پيامد دردسرآفرين داشته باشد، ناشي از شرايطي است كه اين عمل اجتماعي در آن فضا شكل و جهت مي گيرد و يا به عبارتي متاثر از ناهماهنگي بين كردار اجتماعي و فضاي اجتماعي است. در اين پژوهش روند مهاجرت داخلي در ايران طي چند دهه گذشته بررسي و واكاوي مي شود. چارچوب نظري اين تحقيق پارادايم پيوند كارگزاري/ ساختار است و با كمك گرفتن از رويكرد بورديو درباره رابطه ميان ساختار يا ميدان و كارگزاري يا عادت واره، به ارزيابي روند برون- كوچي روستاييان از خاستگاه و زادگاه خودشان و پيامدهاي مساله دار آن در فضاهاي روستايي و شهري پرداخته ايم. البته در پايان به اين نتيجه رسيده ايم كه هرچند رويكرد بورديو، چارچوب مناسبي براي چنين پژوهشي است ولي براي تكميل بحث لازم است از ديدگاه‌هاي ديگر نيز كمك گرفته شود.

Migration in itself is not a social problem but it is an action that occurs in social space, but when and where it becomes problematic, it is because of the conditions in which this social action takes place and/or also because there is a disharmony between social action and social space. In this research the trend in migration in Iran during the last few decades will be studied . Theoretical framework of this research is the paradigm of the link between agency and structure. Drawing on the ideas of Bourdieu with regard to the relations between structure or field and agency or habitus, the out – migration of villagers from their birth places and the consequent problems of it on rural and urban spaces will be assessed. At the end, it is concluded that although Bourdieuʹs approach is an appropriate framework for such a research but for a comprehensive analysis of this issue, we need to get help from other perspectives too.