بررسي اثر‌بخشي افشاي هيجاني نوشتاري بر ميزان افسردگي و ظرفيت حافظه فعال در نوجوانان دختر افسرده

The effectiveness of written emotional disclosure on depression and working memory capacity in girl adolescents with depressive symptoms

پژوهش حاضر به‌منظور بررسي اثر‌بخشي افشاي هيجاني نوشتاري بر ميزان افسردگي و ظرفيت حافظه فعال در نوجوانان دختر افسرده تنظيم شد. از روش پژوهش تجربي و طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه كنترل استفاده شد. تعداد 40 دانش‌آموز دختر به شيوه تصادفي خوشه‌اي از ميان دانش‌آموزان دختر دبيرستان‌هاي شهر تهران با روش غربالگري انتخاب و به‌ شيوه تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. براي اندازه‌گيري افسردگي افراد از پرسشنامه افسردگي و مصاحبه باليني استفاده شد و براي ارزيابي ظرفيت حافظه فعال آزمودني‌ها از آزمون‌ حافظه فعال (دانيمن و كارپنتر)استفاده شد. به‌دنبال آن گروه آزمايش به صورت 8 جلسه نيم ساعته تحت مداخلات (افشاي هيجاني نوشتاري) قرار گرفتند. پس از اتمام كاربندي متغير مستقل هر دو گروه به‌وسيله آزمون‌هاي فوق مجدداً ارزيابي شدند. در تجزيه و تحليل داده‌ها از تحليل كوواريانس و تحليل واريانس (با طرح اندازه‌گيري مكرر)و ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه بين افسردگي و ظرفيت حافظه فعال ارتباط معكوس معناداري وجود دارد و افشاي هيجاني نوشتاري ميزان علايم افسردگي را كاهش داده و ظرفيت حافظه فعال را در نوجوانان افسرده دختر، افزايش داده است. شايان ذكر است كه بعد از دو ماه پيگيري انجام شد و آزمودني‌ها مجدداً به آزمون‌هاي فوق پاسخ دادند. نتايج نشان داد كه افشاي هيجاني نوشتار هم‌چنان تاثيرات خود را بر آزمودني‌ها حفظ كرده است.

Present research was arranged in order to investigate The effectiveness of written emotional disclosure on depression and working memory capacity in girl adolescents with depressive symptoms. An experimental research method was applied using pretest-posttest design of control group. Total number of 40 students from Tehran, Iran were chosen through multi-stage cluster sampling, and they were randomly categorized in two experimental and control groups.Depression of the participants was measured by Beck depression test and clinical interview while active memory examinations were utilized to assess working memory capacity of them. Afterwards, the experimental group received 8 sessions (30 minutes each) of written emotional disclosure. One week after the last training session students in both groups were post-tested by the same technique. Pearson correlations and variance/covariance methods were used for data analysis. The obtained results indicated that depression was adversely related to working memory capacity, and that written emotional expression reduced the depressive symptoms and increased working memory capacity. It should be noted that follow-ups were rerun after 2 months with the students responding to the tests once again. One more time, the results demonstrated that written emotional expression has kept its effectiveness.