نگاهي به تصويرگري و جايگاه آن در قرآن كريم و نهج البلاغه (مطالعه مورد پژوهانه؛ تشبيه تمثيل)

A look on illustration and its position in Quran and Nahj al-Balaghah (Example study; Assimilation of Allegory )

از جمله فنون بلاغت در راستاي تبيين و آشكارسازي اهداف و مقاصد كلام، تصويرگري در قالب «تشبيه تمثيل» است. تشبيهي كه وجه شبه آن، امري آشكار و ظاهري نيست و نياز به تاويل دارد. قرآن كريم و نهج البلاغه كه به اعتراف صاحب نظران از عالي ترين درجات بلاغت برخوردارند، براي به تصوير كشيدن بسياري از معارف عميق و دور از دسترس فهم متعارف انسان، از اين شيوه بهره فراوان برده اند. اين پژوهش بر آن است تا با ارايه و شرح نمونه هايي از اين تصويرسازي ها، گوشه اي از زيبايي و بلاغت بيان را در اين دو منبع گران سنگ به نمايش بگذارد و با تحليل و مقايسه موضوعات، عناصر و نمادهاي به كار رفته در تشبيهات تمثيلي اين دو اثر، به ارايه جداول، نمودارها و نتايج مربوط بپردازد.

A rhetoric method being used to show the purpose of a statement is assimilation of allegory; an assimilation whose resemblance is not out of an apparent and manifested affair and needs being paraphrased. Holy Quran and Nahj al-Balaghah which consist of the most rhetoric expressions, from critics’ point of view, use this method of illustration to describe the things that are beyond men’s understanding. This research wants to allege and demonstrate some of these descriptive illustrations to show a whit of the beauties and rhetoric of these two valuable sources. Through analysis and comparison of different subjects and symbols used in assimilations of allegories in these two works, tables, charts and proper results will be offered.