منزلت عشق در آيات قرآن و سيره پيشوايان

The Status of Love in Quranic Verses and the

عشق حالتي است كه در همه انسان‌ها وجود دارد و در برهه‌اي از عمر هر فرد به اوج خود مي‌رسد. اين پديده همگاني در مورد پيشوايان الهي وضع ويژه‌اي دارد، چرا كه عدّه‌اي آنان را در عرصه عشق‌ورزي، الگوي خود قرار مي‌دهند و عدّه‌اي آنان را به انتقاد مي‌گيرند. در اين مقاله معنا و اقسام عشق از ديدگاه نحله‌هاي مختلف و از منظر وحي بررسي مي‌شود و سپس در مكتب و سيره پيشوايان مورد مطالعه قرار مي‌گيرد. در مكتب پيشوايان، عشق و عاشقان حقيقي ستوده است و عاشقان مجازي و كاذب مورد مذمت‌اند. در سيره پيشوايان، عشق حقيقي فراگير و پرتوافكن بر سراسر زندگي آنان است. عشق مجازي آناندر راستاي عشق حقيقي است و عشق كاذب در وجود آنان راهي ندارد. شبهه‌ها و نسبت‌هايي از سنخ عشق كاذب كه درباره پيشوايان الهي القا شده، به صراحت آيات قرآن و شهادت اهل‌بيت (ع) طرد شده‌اند و شخصيت و زندگي آنان چنان معرفي شده كه از عشق كاذب و هوس پاك و منزه است

Love is a state existing in all humans and in a specific period of their life it reaches its climax. This common phenomenon, however, is different for divine guides; some people take divine guides as their role models for how to display love and affectionand others criticize them. The present paper examines differing meanings and types of love, first from the viewpoint of different sects as well as divine revelation and then in the lifestyles of these guides. From the perspective of the guides, true love and true lovers are admired and false love and lovers are disapproved of. They see true love as immense, shedding light on oneʹs entire life; for them, virtual love is in line with true love and false love has no room in their lives. Accusations of having false love leveled at divine guides are expressly rejected in Quranic verses and by the Family of the Prophet, and their life and character are introduced as exempt from false love and vain desire.