بررسي رابطه عدالت و سعادت از ديدگاه ارسطو

Investigating Aristotle’s View on the Relationship between Justice and Happiness

ارسطو از معدود انديشمنداني است كه تاملاتي ژرف در باره عدالت و سعادت داشته است. وي تاثير عدالت در تحصيل سعادت را پذيرفته، به گونهاي كه دستيابي به سعادت را بدون اجراي عدالت امكان ناپذير ميداند. به تعبير صحيحتر از نظر وي اعتدال از فضايل عمده در تحصيل سعادت است؛ ميان عدالت و سعادت رابطه عميق و ژرفي وجود دارد به گونهاي كه عدالت شرط لازم براي تحصيل سعادت است و معناي اين سخن اين است كه امور ديگري نظير داشتن حكمت، عفت، شجاعت، خيراتخارجي و دوستي نيز در تحصيل سعادت نقش دارند و همراه عدالت علتتامه براي نيل به سعادت ميگردند و اين بدين خاطر است كه هر پديدهاي براي تحقق به صدها عامل نياز دارد و عدالت تنها يكي از عوامل تحصيل سعادت است، بنابراين عدالت به عنوان شرط لازم، وسيله‌ و مقدمه‌اي براي نيل به سعادت به شمار ميآيد و نسبت منطقي ميان آن دو عام و خاص مطلق است.

Aristotle is among the very few thinkers who have had profound thoughts on happiness and justice. He has acknowledged the influence of justice on the accomplishment of happiness to the extent that he considers access to justice impossible without the exercise of justice. In more specific terms, moderation is one of the basic virtues in the way of accomplishing happiness. There is a strong relationship between happiness and justice so that justice is considered as a necessary covenant for obtaining justice. This means that other issues such as having philosophy, chastity, bravery, external charities and friendship are, along with justice, the absolute cause of accomplishing happiness. This is due to the fact that each phenomenon has hundred of causes and happiness is not an exception. Therefore, justice, as the necessary covenant, is the medium and the first step for accomplishing happiness and the relationship between the two is absolute common and special.