هدفمندي حيات بشر از ديدگاه قرآن وعهدين

The Purposefulness of Human Life from the Point of view of the Quran, the Torah and the Bible

هدايت مخلوقات به سوي كمال از سنت هاي الهي است. دستگاه آفرينش با هدايت تكويني، انواع موجودات را به سوي كمال مناسب خويش سوق داده است، ولي انسان را از نوع هدايت تشريعي با ارسال پيامبران و انزال كتاب به تكامل مي-رساند. از ديدگاه قرآن و عهدين، انسان شبيه به خدا آفريده شده است، ازاين رو هدف از خلقتش، تكامل روحي و معنوي به همراه دانش است. شباهت انسان به خدا درگرو رحمت الهي و فراگيري صفات اخلاقي خدا و داشتن حيات معنوي است. آنچه اين مقاله بدان اهتمام مي‌ورزد، شناخت مفهوم هدفمندي و نوع حيات معنوي در قرآن و عهدين است. از ديدگاه قرآن، انسان با توانمندي هايش در خلقت، مظهر تجلي صفات الهي است و قرار است در دنيا شايستگي خلافت الهي را پيدا كند ومحل ظهور اسماي الهي شود. تعاليم انبيا در تورات، مبني بر قداست است كه گوياي كيفيتي است كه نفياً مستلزم دوري جستن از همه چيزهايي است كه مخالف اراده الهي است و اثباتا ًخود را وقف عبادت كردن است. در اناجيل، هدفمندي حيات بشر به دنبال انگاره سقوط بشر و گناه نخستين است و به مفهوم فدا و رستاخيز مسيح اتكا دارد. لطف الهي توسط مسيح عامل اصلي نجات بشر است و ايمان آوردن به مسيح به تنهايي و به عبارتي ديگر آموزه فيض يا همراه بودن آن با اعمال نيك در نجات بشر و آمرزيدگي او، در دو ديدگاه كاتوليك و پروتستان تفسير متفاوت دارد. اين مقاله درصدد است كه چگونگي هدفمندي حيات بشر را از منظر قرآن و عهدين « تورات و انجيل» بررسي نموده تا مشتركات و مفترقات اديان را تبيين نمايد.

The guidance of creatures is one of God’s traditions toward perfection. The system of creation has led the species to their proper perfection through evolution guidance, but with regard to man the perfection is brought about through guidance in the form of sending books and the messengers. From the viewpoint of the Quran, the Torah and the Bible man has been created on the image of God. Therefore, the purpose of his creation is movement toward spiritual perfection along with knowledge. Human resemblance to God is conditioned to divine mercy, the acquisition of God’s moral attributes and living a spiritual life. The present paper attempts to provide a recognition of the concept of purposefulness of human life and the type of spiritual life intended in the Quran, the Torah and the Bible. According to the Quran, man with the capabilities bestowed upon him through creation, is the epitome of manifestation of divine attributes and is supposed to acquire the qualification of being the Divine Caliphate on the Earth and to be the locus of manifestation of God’s names. The teaching of prophets in the Torah are based on sanctity which requires man to keep distance from what is contrary to God’s will and to be devoted to His worship. In the bibles, the purpose of human life is to follow the idea of Fall of Man and the original sin and to rely on the concept of the Christ sacrifice and resurrection. God’s grace through Christ is the main cause of human salvation. Whether the rescue of man and his being forgiven is the result of only faith in Christ or what is called the doctrine of grace or the need to its being accompanied with good deeds is controversial among the Catholics and the protestants. The paper intends to study the purposefulness of human life in the Quran, the Torah and the bible with a focus on the commonalities and differences.