نقد و تحليلي بر علل ظهور و افول گفتمان اصلاح‏طلبي (1376-1384) با تاكيد بر ديدگاه مقام معظم رهبري

1. Critic and Analysis of Rise and Fall of Reformism Doscourse (1997-2007(

در اين مقاله زمينه‏هاي شكل‏گيري «گفتمان‏ اصلاح‏طلبي» و نظام معنايي آن‏ در خلال سال‌هاي 1376-1384 مطرح و علل ظهور و افول آن از منظرهاي گوناگون تحليل مي‏گردد. بر اساس روش تحليلي- اسنادي، يافته‌هاي اين تحقيق بيانگر آن است كه در گفتمان اصلاحات، به رغم بعضي از دستاوردهاي مثبت در عرصه مشاركت سياسي، با نگرش افراطي و تك سويه، به توسعه سياسي‏ توجه گرديد و از مسايل اقتصادي، معيشتي، عدالت‏ و ارزش‌ها غفلت شد، در نتيجه بر اثر افراط گرايي‏ سياسي و مجادلات بي‏پايان جناحي، كشور به‏ بي‏ثباتي‏ها و ناآرامي‏هاي فراوان دچار شد و در فضايي آكنده از سياست‏زدگي، نهادينه‏سازي‏ توسعه و مشاركت سياسي و تعميق مردم سالاري ديني به نحو نيكو و متناسب با آرمان‌هاي انقلاب اسلامي محقق نگرديد.

In this article, the settings of formation of “reformism discourse” and its meaning system during years 1997-2007 are analyzed. Based on analytical-documental method, this research shows that in reformism discourse in spite of some positive achievements in the realm of political participation, there has been one dimensional attitude towards political development. Therefore some important aspects such as economic problems, justice and values are ignored. These matters have caused in instability and disorders. In this space, some obstacles have been rise against political development and religious democracy.