حق امنيت فردي و تامين آن در نهج‌البلاغه‌

The Right to Personal Security and ProvidingIt Through the Nahjolbalaghe

امنيت موهبتي الهي است كه فرد در آن مي‌تواند با استفاده از وضعيت امن، زندگي عادي و آرام خود را داشته باشد. حقِ بر داشتن اين وضعيت امن را حق امنيت مي‌گويند. مهم‌ترين بهره‌اي كه فرد در اين وضعيت مي‌برد، با لحاظ ملازمه بين تامين حق امنيت و استيفاي حقوق فردي، توانايي او بر اجرا و استيفاي حقوق خودش است. در حقيقت، امنيت يعني ايجاد فراخنا و وضعيتي خاص براي تحقق حق‌هاي فردي و مصونيت از تهديدهاي احتمالي است كه مشخصا از سوي حكومت و ماموران حكومتي ممكن است بر افراد تحميل شود، مي‌باشد. راهبرد حكومتي امام علي ]ع[ براي تامين اين حق، عبارت است از ايمني بخشي به مردم و القاي اين حس به مردم كه هيچ تهديدي از سوي حكومت و ماموران او متوجه افراد نمي‌شود. امام اين كار را با صدور فرمان‌هاي قاطع به ماموران و هشدار، توبيخ و مجازات آنها در صورت عدم رعايت حال مردم انجام مي‌‌دهد.

The security is a divine grace with which a person can live commonly and peacefully, by enjoying a secure situation. The right for enjoying this situation is called, the right of security. Considering the implication between supporting the of security and taking the individual right, the most important benefit which a person gets in this situation, is his ability to perfome and to take his own right. In deed, creating security means creating an opportunity and a special situation for protecting individual rights against threats imposed upon people, particularly by the government and it is officials.The governmental strategy of Imam Ali for providing this right is to provide for people and inspire a perception (to them) in terms of which no threats face people by the government and it is officials. Imam does this by issuing conclusive orders to officials, and by warning, reproaching and punishing them, if they have not observed people.