اثر حفاظتي عصاره آبي ماريتيغال در مدل بيماري پاركينسون القا شده توسط 6-هيدروكسي دوپامين در موش صحرايي نر: ارزيابي رفتاري، بيوشيميائي و بافت شناسي

سابقه و هدف: بيماري پاركينسون يك اختلال نوروپاتولوژيك شايع است كه به علت دژنراسيون نورون هاي دوپامينرژيك بخش متراكم جسم سياه ايجاد مي شود. با توجه به خاصيت حفاظتي گياه ماريتيغال، هدف بررسي حاضر بررسي اثر عصاره آبي اين گياه در مدل تجربي بيماري پاركينسون بود.مواد و روش ها: در اين مطالعه تحقيقاتي از نوع تجربي، موش هاي صحرايي (40 = n ) به طور تصادفي به چهار گروه كنترل، كنترل تحت تيمار با عصاره، ضايعه ديده و ضايعه ديده تحت درمان با عصاره تقسيم شدند. در اين بررسي، مدل اوليه بيماري پاركينسون توسط تزريق 5/12 ميكروگرم 6 -هيدروكسي دوپامين به داخل استرياتوم طرف چپ ايجاد گرديد. دو گروه كنترل و ضايعه ديده تحت درمان، از يك هفته قبل از انجام عمل جراحي استريوتاكسيك، روزانه 200 ميلي گرم به ازاي كيلوگرم وزن بدن عصاره آبي گياه ماريتيغال (Silybum marianum) را به روش داخل صفاقي دريافت كردند. دو هفته پس از جراحي، رفتار چرخشي به دنبال تزريق آپومورفين در طي يك ساعت و تعداد نورون هاي بخش متراكم جسم سياه مورد بررسي قرار گرفت.يافته ها: دو هفته بعد از جراحي در گروه ضايعه ديده، آپومورفين موجب بروز رفتار چرخشي به سمت مقابل ناحيه آسيب ديده شد (0001/0 P< ) و تعداد نورون هاي بخش متراكم جسم سياه سمت چپ كاهش معني داري در مقايسه با گروه كنترل يافت (05/0 P< ). تجويز عصاره آبي گياه ماريتيغال به گروه ضايعه ديده موجب كاهش تعداد چرخش هاي القا شده به وسيله آپومورفين شد (05/0 P< ) و كاهش نورون هاي بخش متراكم جسم سياه را در اين گروه تخفيف داد (05/0 P< ). از طرف ديگر، تيمار گروه كنترل با عصاره تاثير معني داري بر تعداد چرخش هاي القا شده به وسيله آپومورفين و نورون هاي بخش متراكم جسم سياه نگذاشت.نتيجه گيري: تجويز داخل صفاقي عصاره آبي گياه ماريتيغال داراي اثر حفاظتي در برابر توكسيسيتي 6-هيدروكسي دوپامين در مدل تجربي بيماري پاركينسون است.