كليدواژه :
گفتمان سياسي , آراي فارمانُفسكايا , اُستين و گرايس , وعده , كنش گفتاري
چكيده فارسي :
كنش گفتاري «وعده» مي تواند همگرا با دو كنش گفتاري تشويق و سوگند باشد. اين كنشگفتاري بهواسطه وجود مفهوم وعده داوطلبانه و تعهدي كه گوينده به خواست خود به مخاطب مي دهد، در زمره كنش هاي گفتاري تعهدآور در طبقه بندي كنش هاي گفتاري جورج اُستين قرار مي گيرد. همچنين وجود مختصات اصلي افعال اجرايي «من، تو، اينجا و الان» در وعده موجب ميشود آن را جزو كنش هاي اجرايي قلمداد كنيم. در وعده سياسي با توجه به اهداف و ويژگي هاي فردي گوينده ممكن است راهكارهاي اصل همكاري گرايس، يعني كميت، كيفيت، ارتباط و روش بيان نقض شوند. در يك وعده سياسي به همان ميزان كه ممكن است كوتاه و مختصر سخن گفته شود، ممكن است از عنصر تكرار استفاده شود. بسياري از وعده هاي سياسيِ دادهشده تنها جنبه تبليغاتي دارند و از جنبه عملي برخوردار نيستند. راهكار ارتباط معمولاً در وعده هاي انتخاباتي حفظ مي شود و كمتر پيش مي آيد كه اين راهكار در مرحله پيش از انتخابات نقض شود. كوشش در بهكارگيري روش بيان درست و تاثيرگذار از روش هاي فعالان سياسي پيش از انتخابات است.
چكيده لاتين :
The speech act of promise can be accompanied by two other speech acts: encouragement and pledge. Since, in this speech act, we have the concept of volunteer promise, and the speaker willingly makes a commitment to his/her addressee, according to George Austinʹs typology of speech acts, this speech act is considered to be an instance of commissive speech acts. Moreover, since the main features of performative verbs, i.e. “I, you, here and now”, are present in promises, promise is also regarded as a performative act. In political promises, given the objectives of the discourse as well as the personal traits of the speaker, Griceʹs maxims – quality, quantity, relevance and manner – may be violated. In a political promise, there may be as much brevity as there is repetition. Most of political promises serve merely as advertising goals and are not intended to be fulfilled. The maxim of relevance is generally heeded in political promises and the violation of this maxim before elections is fairly rare. Political activists usually make use of efficient and influential manner of speech in their election campaigns.
