رابطه دعا و فضايل اخلاقي از ديدگاه دين اسلام و عرفان

On the Relationship between Prayer and Moral Virtues in the Quran and Mysticism

از ابتداي خلقت بشر تا كنون، در تمامي اديان الهي و غير الهي، انسان معتقد، در عابدانه ترين نقش عبوديت خويش در محضر معبود به عنصر عبادت و از آن ميان در خالصانه ترين شكل آن به دعا رسيده است. سخن به گزاف نيست اگر دعا را لب بندگي بدانيم، چرا كه در تعمقي عميق يك دعاي حقيقي و كامل، مشمول تمامي عناصر خلوص و ايمان است. اين مسيله كه يك دعا كننده ي واقعي در حين اين رويارويي با معبود خويش، تا چه حد با اخلاقيات و مسايل مربوط به كسب فضايل آن و خودسازي درگير مي شود و چه ميزان، دعا باعث مي شود داعي به رشد اخلاقي خويش بيافزايد و از طرف ديگر اينكه اين رشد اخلاقي در رشد و تعالي محتواي دعاي داعي تا چه اندازه تاثير گذار است قابل تحليل و بررسي مي باشد. دعا امري معنويست و انسان در برخورد با معنويات به چالش با خويشتن بر مي خيزد.

Since the dawn of creation, in both divine and non-divine religions, the believers have resorted to worship and above all prayer to express their gratitude to their God or gods. It is no exaggeration to deem prayer the gist of servitude as sincere prayer embraces all elements of unshakable faith. This article seeks to study the extent to which a sincere prayer-sayer gains access to moral virtues and the prayer speeds up his moral growth and the impact the moral growth has on the content of the prayer. As a spiritual practice, prayer encourages the prayer-sayer to challenge his ego.