بحران نان در قزوين بعد از شهريور 1321تا 1323

Bread Crisis in Qazvin after September 1941 until 1943

با سقوط رضاشاه در شهريور 1320، مشكل اصلي برخي از شهرهاي ايران، كمبود غله بود كه حضور و اشغال كشور توسط متفقين و احتكار گندم توسط محتكرين را از عوامل اصلي آن مي‌توان برشمرد. قزوين نيز بنا به دلايل ياد شده دچار بحران نان شده بود. مسيله‌ي اصلي پژوهش حاضر، بررسي توصيفي ـ تحليلي فرآيند بحران نان در اين شهر است، با توجه به اوج بحران نان در اين شهر در سال 1321، مردم به شدت در مضيقه قرار گرفته و بروز چنين وضعي، تبعات منفي در سطح شهر به بار آورده بود. دولت براي كنترل بحران، به عرضه‌ي نان‌هاي كوپني پرداخت، كه به علت اضافه كردن برخي مواد غير خوراكي به خمير آن، از سوي نانواها، كيفيت خوبي نداشت. راهكارهاي ديگري براي كنترل بحران در سطح كشور در سال‌هاي 1322 و 1323، به اجرا درآمد. واردات گندم از خارج، برنامه‌هايي براي افزايش محصول گندم و اصلاح بذر، انتشار آيين‌نامه‌هاي غله و نان براي جلوگيري از احتكار گندم، از جمله‌ي آنهاست كه با اجراي آنها دولت توانست بحران را كنترل كند. در اين ميان، شكايات متعدد مردم از كمبود و گراني نان و تلاش‌هاي مسيولين براي كنترل بحران، نقش مهمي در تسريع مهار بحران داشت. گزارش‌ها حاكي از تنزل قيمت نان از اواسط، 1322 در قزوين است.

With the fall of Reza Shah in September of 1941, lack of grain was the main problem of some cities in Iran. The causes of this problem were the presence and occupation of the country by the Allies, and hoarding wheat by the hoarder. Ghazvin was amongst the cities which encountered with the bread crises due to the mentioned reasons. The main issue of the present research was descriptive-analytical consideration of bread crisis process in the city and the gained result shows that concerning the peak of bread crisis in 1942, people were in severe hardship and that situation led to negative consequences. In order to control the crisis the government paid attention to provide the breads coupon, but the bread quality was very low because some uneatable materials were added to the dough by bakers. Some other solutions were carried out to control the crisis in the country during 1943 and 1944. Import of wheat from abroad, preparing programs to increase the wheat production and seed improvement, issuance of grain and bread regulations in order to prevent hoarding of wheat were amongst the solutions which controlled the crisis. Meanwhile, people’s complaints of shortage and expensiveness of bread and authorities’ efforts to contain the crisis played an important role in accelerating the termination process of crisis. The reports indicated a decrease in bread price in Ghazvin since mid 1943.