بررسي حضور نويسنده در داستان‌هاي جلال آل احمد

Author’s Presence in Stories by Jalal Al-e Ahmad

جلال آل‌احمد (1302- 1348 ه.ش.) نويسنده اي متعهّد، آرمانگرا و عملگراست كه داستان نويسي را با نگارش داستان‌هاي كوتاه از سال 1323 شروع كرد و تا پايان عمر ادامه داد. آنچه در داستان‌هاي آل احمد چشمگير به‌نظر مي رسد شيوه هاي حضور نويسنده در اين آثار است كه گاه شكل مداخله گرانه به‌خود مي گيرد و گاه نيز اين حضور به‌صورت غير مستقيم است و در هرحال برآمده از نگرش خاص نويسنده و الزاماتي است كه اين نگرش بر داستان‌هاي وي اعمال مي كند. داستان‌هاي بلند جلال آل احمد «سرگذشت كندوها» و «مدير مدرسه» (1337)، «نون والقلم» (1340) و «نفرين زمين» (1346) كه در دهه پاياني زندگي وي به نگارش درآمده، حاصل نگرش ويژه نويسنده به قالب داستان است. در مقاله حاضر كوشش شده است تا چگونگي حضور نويسنده و رابطه آن با اين نگرش خاص و الزاماتي كه موجب حضور نويسنده در اين آثار گرديده است بررسي شود. حضور نويسنده در داستان‌هاي مورد نظر را مي توان ناشي از تعهّد نويسنده دانست كه داستان را به عنوان ابزاري براي آگاهي دادن در شرايط سياسي، اجتماعي و فرهنگي خاص در نظر گرفته و با صراحت و تكيه بر گنجينه سنتهاي قصّه هاي ايراني كوشيده است رسالت خود را به انجام برساند

Jalal Al-e Ahmad (1923-1969) was a committed, idealist and pragmatist author who had been a short story writer from 1944 till he died. The remarkable factor I his stories is the techniques of the authorʹs presence in his works which sometimes has an interfering and sometimes an indirect role. At any rate, the authorʹs presence is a result of the specific attitude of the author. On the other hand, the novels by Jalal Al-e Ahmad such as The Tale of Beehives, The School Principal, By the Pen, and The Cursing of the Land, which have all been written in the last decade of his life, are also the result of the authorʹs attitude towards the form of story. The present paper attempts to investigate the authorʹs presence, its relation with this specific attitude, and the factors causing his presence in the stories. The authorʹs presence in the said stories can be considered to be the result of his obligation: he regards story as a means for informing people in special political, social, and cultural conditions. By explicitness and relying on traditions of Iranian stories, the author attempts to fulfill his obligation.