كليدواژه :
عرض , حاكميت مطلق , ثبوت , قانون گذار اخلاقي
چكيده فارسي :
انحا نسبت هاي مفهومي، ثبوتي، اثباتي، انگيزشي و ... ميان دين و اخلاق، در طول تاريخ و دست كم از زمان افلاطون به اين سو، مورد اقبال متفكّران بوده است؛ چه اين كه هر دو متكفّل صلاح و فلاح انسان اين جهاني بوده و بسته به ميزان استغنا يا حاجت مندي به ديگري، نظم و نسق متفاوتي پي مي افكنند. مطابق يكي از اين تقريرات و با اتكا به دلايلي چون حاكميت مطلق الهي، خالقيّت خداوند، قيام عرض به عرض و اتصاف افعال به ويژگي هاي متضاد، ثبوت مصداقي ارزش ها و هنجارهاي اخلاقي متوقّف است بر پاره اي از گزاره هاي ديني. اما وابستگي وجودشناسانه اخلاق به دين، حتي در قرايت هاي تعديل يافته آن ـ كه به طور مثال، خدا را بسان واضع و قانون گذار قواعد اخلاقي در نظر مي گيرد ـ هيچ يك تاب و توان فايق آمدن بر نقدها و اشكالات پيش رو، همچون خودسرانه شدن اوصاف اخلاقي افعال را نداشته اند.
چكيده لاتين :
The variants of semantic, realization-based, demonstrative, and motivational and … relations between religion and ethics has long been the focus of attention among thinkers, at least from Plato onwards. For both areas undertake the prosperity and happiness of the mundane human beings, and they establish different foundations, based on the extent to which they are needless to, or in need of, one another. According to one formulation and with arguments as God’s absolute sovereignty, God’s creativeness, subsistence of accident with accident and ascription of actions to opposite attribute the exemplification of moral values and norms are contingent upon a series of religious propositions. However, ontological dependence of morality to religion, even in its more modest versions, that for example God is the legislator of moral laws, cannot overcome the troubles and criticisms like the arbitrariness of ethical attributes.
