مقايسه تاثير درمان با انسولين تنها و انسولين به علاوه سولفونيل اوره در بيماران ديابتي نوع دو

Comparing the effect of treatment with insulin alone versus insulin plus sulfonylurea in type 2 diabetic patients

زمينه: جهت كنترل قند خون بيماران مبتلا به ديابت نوع دوكه به داروهاي خوراكي قند خون پاسخ مناسبي نمي دهند، انسولين تجويز مي شود. دست يابي به كنترل مناسب قند خون با انسولين مستلزم زمان طولاني و ميزان بالاي انسولين است. هدف: مطالعه به منظور مقايسه تاثير درمان با انسولين همراه با سولفونيل اوره با انسولين تنها در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو انجام شد. مواد و روش ها: اين كارآزمايي باليني در سال 1388 بر روي 45 بيمار ديابتي سرپايي مراجعه كننده به بيمارستان بوعلي با عدم پاسخ مناسب به داروهاي خوراكي انجام شد كه به طور تصادفي به دو گروه درمان انسولين تنها و انسولين همراه با سولفونيل اوره تقسيم شدند. ميانگين قند خون قبل و پس از غذا، انسولين دريافتي و افزايش وزن در فواصل زماني ماهانه تا 3 ماه بررسي و داده ها با آزمون هاي آماري تي و مجذور كاي تحليل شدند. يافته‌ها: ميانگين قند خون ناشتا در گروه درمان تركيبي در پايان ماه اول و سوم به ترتيب 1/21±3/146 و 2/10±9/126 ميلي گرم در دسي ليتر و در گروه درمان انسولين تنها 7/28±1/166 و 9/20±5/144 ميلي گرم در دسي ليتر بود (به ترتيب 01/0=P و 001/0=P). ميانگين قند خون پس از صبحانه در پايان ماه سوم در گروه درمان تركيبي در مقايسه با درمان انسولين تنها كم تر بود (009/0=P). اختلاف ميانگين ميزان انسولين در پايان ماه سوم در دو گروه معني دار بود (001/0 > P). نتيجه گيري: با توجه به يافته ها، درمان تركيبي انسولين با سولفونيل اوره در مقايسه با درمان انسولين تنها باعث بهبود سريع‌تر كنترل قند خون مي‌شود و ميزان انسولين مورد نياز روزانه نيز بسيار كم تر است.

Background: Insulin is administered for glycemic control in type 2 diabetic patients with secondary failure to oral antidiabetic drugs. Achieving good glycemic control requires a long time with relatively high insulin dose. Objective: The aim of this study was to compare the effect of treatment with insulin alone versus insulin plus sulfonylurea in type 2 diabetic patients. Methods: In this randomized clinical trial, 45 patients with secondary failure to oral antidiabetic drugs who referred to Bou-Ali hospital during 2009-2010, were randomly allocated into two groups of insulin alone and insulin plus sulfonylurea. Fasting and postprandial blood sugar, insulin dose, and weight gain were measured monthly up to 3 months. Data were analyzed by T-test and Chi-square test. Findings: At the end of the first and the third month of the treatment, mean fasting blood sugar was 146.3±21.1 mg/dl and 126.9±10.2 mg/dl in combination therapy group and was 166.1±28.7 mg/dl and 144.5±20.9 mg/dl in insulin alone group, respectively (P=0.01 and P=0.001, respectively). Mean postprandial blood sugar in combination group was lower than insulin alone group at the end of the third month (P=0.009). The difference in mean insulin dose between 2 groups was statistically significant at the end of the third month (P < 0.001). Conclusion: With regard to the results, combination therapy with insulin plus sulfonylurea versus insulin alone would result in faster improvement of glycemic control and lower daily insulin dose.