تاملي بر مسيله خدا در تفكر هايدگر

An Inquiry Concerning the Issue of God in Heidegger’s Thought

خدا در تفكر هايدگر به سه شكل عمده ظاهر مي‌شود: وجود، امر مقدس و آخرين خدا. يافت وجود، در تجربه قلبي هيبت رخ مي‌دهد و كشف امر مقدس هنگام رويارويي با كار هنري‌اي كه جامع ساحات چهارگانه باشد؛ اما آخرين خدا، موضوع انتظار است؛ خدايي كه غياب آن در سرود شاعر، به كلام درمي‌آيد. وجود، كار هنري و غياب خدا، هر سه، رويدادهاي «از آن خود كننده» هستند؛ رويدادهايي كه سبب مي‌شوند سوژه شناسنده، با طبيعت متحد شود؛ از اين رو، ادراك خدا، به عدول از تفكر منطقي مرسوم و ورود به قلمرو تفكر معنوي و دريافت قلبي بستگي دارد. از نظر هايدگر، شعر، مظهر و پيشواي چنين ادراكي است.

In Heidegger’s thought God is appeared in three main forms: existence, sacred idea, and the final God. The existence, is apprehended with an internal experience; and the sacred will discovered by confronting with an art work which is exhaustive; but the final God, needs to eager expectancy, The God whose absence is expressed in the verses of poets. So the existence, art works and Godʹs absence are all “possessing phenomena”, a phenomenon which cause unification between subject and nature. Accordingly, perception of God indeed depends on resilience from ordinary logical thought and entrance into spiritual thought. According to Heidegger, poetry is manifestation and guidance of such a perception.