بررسي مقدماتي برخي توانايي‏هاي كاربردشناختي كودكان شنوا و كم‎شنوا با استفاده از آزمون بازگويي داستان

A preliminary study of some pragmatic skills of hearing and hearing-impaired children by story retelling test

زمينه و هدف: كاربرد‏شناسي زبان مطالعه كنش‏هاي گفتاري و جنبه‎هاي اجتماعي تعاملات ارتباطي در بافت زبان است. به‏دليل نقش مهم شنوايي در رشد مهارت‎هاي زباني، كودكان كم‎شنوا در تمام سطوح زبان از جمله كاربردشناسي با مشكلاتي مواجهند. تكليفي كه به‏خوبي اين تفاوت را آشكار مي‎سازد بازگويي داستان است. با توجه به اهميت اين مهارت‎ها در زندگي روزمره اين كودكان و فقدان پژوهشي منسجم در زبان فارسي، مطالعه حاضر با هدف توصيف مقدماتي اين توانايي‎هاي كودكان كم‎شنوا در قالب بازگويي داستان انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه موردي توصيفي روي پنج كودك كم‏شنواي شش ساله و دو كودك شنواي هم‏سن انجام شد. مهارت‎هاي كاربردشناسي آنها با استفاده از آزمون بازگويي داستان در اتاقي ساكت اجرا، سپس داستان‎گويي كودك ضبط، تحليل و امتيازدهي شد. يافته‏ها: بين امتياز آزمودني با كم‎شنوايي شديد و گروه هنجار تفاوتي وجود نداشت، از طرفي بين امتياز آزمودني با كم‎شنوايي عميق و كاشت حلزون در حفظ موضوع و توالي وقايع با گروه شنوا اختلاف ديده شد. امتياز آزمودني با كم‎شنوايي عميق و كاربر سمعك در همه موارد به‏جز اطلاعات اصلي با گروه شنوا اختلاف زيادي داشت. از طرفي، همه آزمودني‎ها از حروف ربط به‏طور مناسب استفاده مي‎كردند. نتيجه‎گيري: كودكان كم‎شنوا در به‏كارگيري مهارت‎هاي كاربردشناسي ضعيف‏تر از كودكان شنوا عمل مي‎كنند. از طرفي، بين افراد كم‏شنوا نيز تفاوت وجود دارد كه حاكي از تنوع اين توانايي‎ها در كودكان كم‎شنوا است و اين تفاوت در توانايي‎هاي زباني براساس ميزان كم‎شنوايي، نوع پروتز، استفاده مفيد از باقي‏مانده شنوايي، زمان و كيفيت آموزش‎هاي توانبخشي شنوايي و ساير عوامل، را خاطر نشان مي‎سازد.

Background and Aim: Pragmatics refers to speech interactions and the social aspect of communication in language contexts. Due to the crucial role of hearing in language skill development, hearing-impaired children have problems with all aspects of language, including pragmatics. These skills are crucial in children’s daily life. There is a lack of Persian studies on hearing-impaired children. Therefore, the purpose of the present study is to describe some pragmatic skills of hearing and hearing-impaired children. Methods: This descriptive case study was conducted on five hearing-impaired and two normal-hearing 6 year old children. Their pragmatic language skills were studied by the Persian story retelling test. in a quiet room. The childrenʹs re-told story was recorded, analyzed, and scored. Results: There was no difference between the scores of hearing and severe hearing-impaired children. However, children with severe hearing loss and cochlear implant, and hearing children were different in maintaining the subject and sequence of events. Children with profound hearing loss and hearing aid, and hearing children had a significant difference in all aspects except main information. All subjects used conjunctions correctly. Conclusion: The pragmatic skills of hearing-impaired children are weaker than hearing children. There are also differences between hearing-impaired childrenʹs abilities. This difference in pragmatic skills shows the difference in amount of hearing loss, kind of assistive device, effective use of remaining hearing, onset and quality of aural rehabilitation program, and other factors. Therefore, a research with a greater sample size is necessary to explain these differences.