رابطه هوش هيجاني و كارآمدي مربيگري مربيان ورزش

Relationship between Emotional Intelligence and Coaching Efficacy in Coaches

هدف كلي تحقيق حاضر تعيين رابطه بين كارآمدي مربيگري و هوش هيجاني مربيان ورزش دانشگاه‌هاست. بدين منظور 120 مربي زن و مرد، به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب و پرسشنامه‌هاي هوش هيجاني (سيبرياشرينگ، 1986) و كارآمدي مربيگري (فيلتز و همكارانش، 1999) را تكميل كردند. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي آماري توصيفي و استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون تك متغيره و چندمتغيره) و به وسيله SPSS16 در سطح معني‌داري 05/0 تجزيه و تحليل شدند. آزمون فرضيه‌ها نشان داد كه مقياس و خرده‌مقياس‌هاي متغير هوش هيجاني مربيان با مقياس و خرده‌مقياس‌هاي متغير كارآمدي مربيگري در ارتباط‌اند. همچنين ميزان هوش هيجاني مربيان پيش‌بين مناسبي براي كارآمدي مربيگري آن‌ها محسوب مي‌شود. در نهايت مشخص شد مربياني كه هوش هيجاني بالاتري دارند، از كارآمدي مربيگري بيشتري نيز برخوردارند؛ بنابراين توصيه مي‌شود رابطه علّي هوش هيجاني به‌عنوان متغيري موثر بر كارآمدي مربيگري مطالعه شود.

The purpose of this study was to determine the relationship between coaching efficacy of university coaches and emotional intelligence. Therefore, the 120 men and women coaches were selected to randomly sampling and completed the emotional intelligence (Syberyashring, 1986) and the coaching efficacy (Filtz, 1999) questionnaires. Data were analyzed by descriptive statistics and inferential (Pearson correlation, and single-variable and multivariate regression) with SPSS 16 software (P < 0.05). The Test of hypothesis showed that the scale and subscals of emotional intelligence coaches’ are associated with the scale and subscals of coaching efficacy. The coaches’ emotional intelligence was considered to good predict coaching efficacy. In the end, was determined that coaching with high emotional intelligence, had a high coaching efficacy. Hence, suggested studied relationship between emotional intelligence as a variable affecting the coaching efficacy.