چكيده فارسي :
مسايل يك رويكرد اخلاقي به امر بصري در طراحي معماري ناشناخته نيستند و اين امر در رشته و سنت فرهنگي اي كه پيوندهايي قوي با امر بصري دارد شگفت انگيز هم نيست. به طور كلي دو جستار در اين زمينه قابل ردگيري است:
الف) بازنمايي چه چيزي در طراحي درست است؟ ارز شهاي ازلي، پيشرفت، الوهيت، قدرت، مردم سالاري و مشاركت، صداقت، يا كلاً كنار گذاشتن بازنمايي؟ ب) در رشته اي كه به خاطر طبيعت آن تا اين حد به امر غير بصري وابسته است، آيا اين درست است كه امر بصري را نيروي محركه اصلي طراحي قرار داد؟ بحث مقاله حاضر اين است كه با وجود اينكه دو جستار فوق به راحتي تا عصر حاضر ادامه يافته اند، مهم ترين خصيصه عصر حاضر از اين لحاظ جداي يهايي است كه هر چه بيشتر، چه در درون هر يك از اين جستارها چه در بين آنها، در حال رخ دادن است. به عبارت ساده تر، در حالي كه توان رو به افزايش ماشين هاي توليد تصاوير امر بصري را از خصلت بازنمايي دور مي سازد، ارباب قدرت سياسي و اقتصادي هنوز بازنمايي موقعيت خود را از معماري طلب مي كنند. از سوي ديگر، مسايل در حال ظهور سياسي اجتماعي امروز، و همچنين بحران هاي زيست محيطي و انساني كفه ترازو را به ضرر محوريت امر بصري سنگين مي كنند: سنگيني اي كه نمود آن را مي توان در فراخواندن معماران به بها دادن به حس لامسه و همچنين اولويت دادن مسايل زندگي روزمره به مسايل بصري در طراحي ديد.
بازنمايي و تجليل از تغيير يا تداوم، ديرزماني وسيله اي براي دادن بار اخلاقي به امر بصري بوده است. بحث اينجا است كه در بستر امروز، هر چند ضرورت بدعت در حيطه بصري بديهي فرض مي شود، داشتن موقعيتي اخلاقي از طريق بازنمايي يا تجليل از هر يك از دو طرف زوج ادراكي فوق به طور روزافزون به صورت يك چالش درمي آيد. بنابراين، سوال عصر ما اين است كه آيا رهاسازي امر بصري از بازنمايي و محدوديت هاي ساخت و سازي، مشروعيت اخلاقي آن را دوباره به آن باز مي گرداند يا نه.
چكيده لاتين :
Problems of an ethical approach to the visual in
architectural design are not unknown, and unsurprisingly
so in a discipline and a cultural tradition
so strongly associated with the visual. Generally
speaking, one can trace two lines of inquiry in this
regard:
a) What is right to be represented in design?
Is it eternal values, progress, divinity, sovereignty,
democracy and participation, truthfulness, or is it
the abandonment of representation altogether?
b) In a discipline so much involved by its
nature with the non-visual, is it right for the visual
to be the main thrust for architectural design?
This paper argues that whilst these two lines
of inquiry are well extended into our times, ours
is an age best identified with growing divergences
within each one of, as well as between, them.
Simply put, whilst the ever-accelerating production
power of our image-making machines makes
the visual increasingly non-representational,
political and corporate powers still demand architecture
to represent their status. In other words,
today’s emerging socio-political issues, as well as
environmental and humanitarian crises, add more
weight to the argument against the primacy of the
visual: a case otherwise made by, among others,
an urge for more haptic design approaches, along
with one for the primacy of the everyday over the
visual in architecture.
Representation and the celebrating of change
or continuity have long been modern times’
means of investing the ethical in the visual. This
paper argues that although the necessity of visual
ingenuity might be taken for granted in contemporary
context, one finds it ever more of a challenge
to have an ethical stance through representing
or celebrating either side of this pair alone. The
question of our time, therefore, is rather that of
whether the emancipation of the visual from representation
and construction constraints will win its
ethical legitimacy back or not.
