چكيده فارسي :
مبحث مربوط به بازنمايي در نقاشي، كه دنياي تصوير و واقعيت بيروني را به يكديگر پيوند مي زند و تصوير را فرو دست و يا راوي ابژه بيروني معرفي مي كند؛ با آغاز هنر مدرن به چالش گرفته شد. در واقع، ذهن هنرمند و فرديت او سلطه خود را بر روايت و وفاداري به محيط بيروني اعلام كرد و دنياي تصوير استقلالي خودبسنده را به دست آورد. در اين اپيستمه جديد، سبك ها و تكنيك هاي متفاوتي بر ذهنيت آفريننده هنرمند تاكيد كردند و نقش انسان را در برساختن واقعيت به اثبات رساندند. گويي هنر مدرن و انديشه حاكم بر آن بر سوژه مدرن و نقش تعيين كننده آن در شناخت جهان صحه گذاشت.
در بين سردمداران هنر در تاريخ مدرن، مگريت از راه و روشي ديگر به ابژه بيروني و پيوند آن با تصوير تاخت. او به جاي آنكه بر نقش تعيين كننده سوژه آفريننده تاكيد كند همانند كوبيسم، اكسپرسيونيسم انتزاعي و حتي ديگر نقاشان سوررياليست خودبسندگي تصوير را با تاكيد بر ذات في نفسه خود تصوير به اثبات رساند. او واقعيت را در برابر واقعيت قرار مي دهد و در نهايت آنچه گسست اين شباهت را اعلام مي كند، زبان است. شباهت ها يكديگر را بازنمايي نمي كنند، بلكه در جهاني از تكرارها آنچه مي ميرد، رابطه كلاسيك بين اصل و بازنمايي است. چنان كه فوكو در مورد نقاشي هاي مگريت مي گويد: «جا به جايي و رد و بدل شدن عناصر همسان اما نه بازسازي يك همگوني. »
تفاوتي كه فوكو ميان همگوني و همساني مطرح مي كند مركز ثقل مباحث اين مقاله را تشكيل مي دهد. او بازنمايي و همگوني را در مورد نگرش كلاسيك مطرح مي كند و در مقابل آن همساني و تكرار را قرار مي دهد و چنين مي گويد: «همگوني خادم بازنمايي است اما همساني خادم تكرار است. » فوكو نقد خود بر آثار مگريت را بر اثبات اين نكته استوار مي سازد كه در آثار او تصوير روايتگر، معنا مي بازد و در اين بين زبان نيز روايت كننده تصوير نيست. عوالم خود بسنده زبان و تصوير كه هيچ يك نه تنها به دنياي بيرون ارجاع نمي يابند و نقش راوي را نمي پذيرند بلكه همنشيني آنها در تصوير نيز به گفته فوكو «از طريق خلا » انجام مي گيرد.
مگريت در مسير فكري خود نهايتاً آثاري را خلق مي كند كه ديگر در آنها با ابژه اي مواجه نيستيم. نقاشي او تبديل به پنجره اي مي شود كه رو به عالمي تهي باز مي شود؛ عالمي بي هويت و فاقد هر گونه اصل و الگويي كه تنها راوي خودش است. چنان كه فوكو مي گويد نقاشي هاي او به آثاري براي گريز از هويت تبديل مي شوند.
چكيده لاتين :
Representation in painting, which connects the
image and external reality and introduces the
former as lower to or narrator of external object,
was challenged with the advent of modern art.
In fact, artist’s mind and individuality claimed
their dominance on narration while bringing in a
self-sufficient independence for image. In this new
episteme, different styles and techniques emerged
which insisted on the creativity of artist’s mind and
recognized the human role in the construction of
reality. It seemed that modern art and its method of
thinking proved modern subject to have influential
and important role in knowing of the world.
Among the artistic pioneers of modern history,
Magritte was the one who attacked the external
object and its connection with image from a
different point of view. Instead of conveying the
important role of the subject-creator, like what
we find in Cubism, Abstract Expressionism
and even Surrealism, he rather insisted on the
self-sufficiency of the image. He puts reality in
front of reality and it is language that finally reveals
the rupture. The resemblances do not represent
each other; rather, in a world of repetitions, the
classical relationship between the original object
and its representation dies. Foucault describes
Magritte’s paintings as: “the shifting and exchanging
of similar elements, but not the reconstruction of a
resemblance.”
The difference between similitude and
resemblance is the core issue at stake in this
article. Foucault discusses representation and
resemblance in their relationship with classical
viewpoint and differentiates them from similitude
and repetition, adding that:”resemblance serves the
representation but similitude serves the repetition.”
Foucault’s observations on Magritte’s paintings
are based on the affirmation of this notion that in
Magritte’s paintings the narrating image loses sense
while language too is shown unable to narrate the
image. Refusing to accept the role of narrator,
the self-sustaining worlds of language and image
not only don’t refer to the outer world but also, as
Foucault puts it, their juxtaposition in image happens
“through emptiness”.
Magritte’s works, in accordance to his line
of thought, ultimately turn out to be deprived of
objects. His painting turns into a window opened
to an empty world. As Foucault says, his paintings
escape having identity.
