رابطه بينامتني حكمت شاعرانه صايب و نگارگري مكتب اصفهان

The Intertextual Relationship between Sa’ib’s poetical wisdom and the Paintings of Isfahan School

بيشتر تاريخ نگاران نگارگري مكتب اصفهان عصر صفوي به جدايي نگاره از كتاب آرايي و شعر روايي اشاره كرده اند و مطرح ساخته اند كه دوگونه هنريِ نگارگري و شعر درصدد بوده اند كه به عنوان گونه هنري مستقلي عمل كنند. محققان حوزه ادبيات به واژگان نگارگري در اشعار دوره مكتب اصفهان نظير نگاره، قلم مو، رنگ، آب و رنگ، و ديگر عناصر و لوازم نگارگري پرداخته اند. اين مقاله بر آن است تا به تعامل شعر و نگارگري در مكتب اصفهان بپردارد و اشتراك هاي يكسان همچون مضامين، معني بيگانه، پارادوكس تصويري، اسلوب معادله، استعاره، ايهام، و مجاز را در هر دو گونه هنري شعر و نگارگري مطابقت دهد. مطالعه موردي اين مقاله در خصوص قالب غزل و اشعار صايب تبريزي است.

Most historiographers of the paintings of Safavid Isfahan School have pointed out the separation of painting from illustration and narrative poetry, indicating that these two latter genres, namely painting and poetry, wanted to act as independent artistic genres. Literary scholars have indicated also the use of painting terminology, such as figure, brush, hue, watercolors and other paintings’ paraphernalia in the poems of Isfahan School’s era. This article tries to study the interaction between poetry and painting in Isfahan School and compare their common features such as content, paradox, metaphor, ambiguity and metonymy.