نشانه‌ها‌ي پست‌مدرن در كارتون‌هاي تلويزيوني

Postmodernism Signs in TV Cartoons

بر اساس ادعاي غالب، پست‌مدرنيسم انديشه‌اي ذهني و ايده‌اليستي است كه در برهه‌اي از زمان، در اواخر قرن بيستم، در محافل روشنفكري سربرآورد؛ اما به واسطه ايده‌اليسم نهفته در خود نتوانست در واقعيت‌هاي اجتماعي جلوه‌گر شود و رو به افول رفت. مقاله حاضر، با تكيه بر روش نشانه‌شناسي و از رهگذر تحليل و مقايسه چهار كارتون تلويزيوني در دو برهه مختلف، دهه 1970 و بعد از آن، اين ادعا را مطرح مي‌سازند كه تاثير گرايش‌هاي مختلف پست‌مدرنيسم بر توليدات فرهنگي بيش از آن‌ چيزي است كه تصور مي‌شود. كارتون‌هاي جديد به عنوان يكي از توليدات فرهنگي كه كودكان را مخاطب قرار مي‌دهند، مشحون از نشانه‌هايي پست‌مدرنيستي هستند كه حمله به فراروايت‌ها، جوهر ستيزي، نفي حقيقت، نفي بازنمايي، نفي سوژه‌گي و چندپاره‌گي هويت از جمله آنهاست. تحليل نهايي گزارش اين است كه كودك از ابژه تربيتي در گفتمان مدرن به سوژه سرگرمي ‌در گفتمان پست‌مدرن تبديل شده است.

Postmodernism is said to be a subjective and idealist thought emerging in the late 20th century in enlightened cycles. However, due to the idealism implied in it, this school of thought did not realize in social realities and, hence, started to fade. The present article uses a semiotic analysis of four TV cartoons belonging to two different era, i.e. 1970 and the following decades, to propose that the impact of postmodernism’s various dimensions on cultural products is much more than the perceived extent. The new cartoons, as a category of cultural products addressing children, are full of postmodernism implications including ultra-narrations, essence-rejecting, reality denial, representation denial, subjectivity denial and fragmentation of identity. The final result of the analysis indicates that child has been transformed from an educational object in modern discourse into an entertainment subject in postmodern discourse.