افزايش رشد پس از سانحه در طي زمان و رابطه‌ي آن با سبك‌‌هاي مقابله‌اي و خوش‌بيني در افراد مبتلا به HIV مثبت

Increasing Posttraumatic Growth during Time and Its Relationship with Coping Styles and Optimism in Individuals with HIV

يكي از موضوع‌هاي مطرح شده در روان‌شناسي سلامت، بررسي اثرات مثبت ضربه‌هاي رواني روي افراد مواجه شده با حوادث ناگوار و تعيين متغيرهايي است كه اين اثرات مثبت را تسهيل مي‌كنند. هدف اين تحقيق بررسي نقش سبك‌هاي مقابله‌اي و خوش‌بيني در افزايش ميزان رشد پس از سانحه روي نمونه‌اي از افراد مبتلا به ويروس HIV در طول يك دوره 6 ماهه بود. براي اين منظور، نمونه‌اي از افراد آلوده به ويروس HIV (80 = N) كه به تازگي اين تشخيص را دريافت كرده بودند (كمتر از دو ماه) و به مركز مشاوره بيماري‌هاي رفتاري خاص تحت نظارت دانشگاه علوم پزشكي شيراز مراجعه كرده بودند، به صورت در دسترس انتخاب شدند. از آنجا كه هدف تحقيق بررسي تغييرات رشد پس از سانحه در طي يك مدت 6 ماهه بود، پرسشنامه‌هاي رشد پس از سانحه، جهت‌گيري زندگي و سبك‌هاي مقابله‌اي در ابتداي تحقيق و پرسشنامه رشد پس از سانحه 6 ماه بعد مجدداً روي همان افراد اجرا شد. براي تجزيه و تحليل آماري فرضيه‌ها از روش t – test همبسته و تحليل رگرسيون استفاد شد. تحليل آماري نشان داد كه رشد پس از سانحه به طور معناداري در طي 6 ماه افزايش يافته است (001/0 ? P، 86/3 = t). به علاوه تحليل رگرسيون روشن كرد كه سبك‌هاي انطباقي مساله‌مدار و هيجان‌مدار با توجه به زمان استفاده از آنها، تاثير متفاوتي در رشد پس از سانحه دارند. رابطه خوش‌بيني با رشد پس از سانحه معنادار نبود. اين نتايج تلويحات مهمي هنگام كار روي افراد مواجه شده با ضربه رواني دارد. بر اين اساس متخصصان باليني بايد از امكان وقوع رشد آگاه باشند و آن را تسهيل نمايند.

One of the discussed themes in positive psychology is to investigate positive effects of hard stressors on individuals exposed to trauma and to determine variables that facilitate the positive effects. The object of the present study was investigating the role of coping styles and optimism in increasing posttraumatic growth (PTG) among individuals with HIV within a six – month period. With this object, we selected a sample (n = 80) with positive HIV (less than two months). Then, in order to assess the extent of the changes, in the six – month interval, the posttraumatic growth inventory was performed by the same sample again. To analyze the data, we conducted dependent t – test and multiple regression analysis besides descriptive statistics. The results showed that posttraumatic growth increased with the passage of time (t = 3.86, P < .001). In addition, the regression analysis revealed that problem – oriented and emotion – oriented styles have different effects on PTG, having in mind that when they have were used. The relationship of optimism to PTG was not significant. These results have important implications when working with persons who are exposed to trauma. On the basis of this, clinicians must be careful of growth possibility and make it eath.