برآورد روند سرمايه اجتماعي در استان‌هاي ايران

An Assessment of Social Capital Trend in Iran Provinces

متاسفانه يكي از محدوديت‌‎هايي كه در مطالعات اقتصادي اجتماعي حول محور سرمايه اجتماعي در كشور وجود داشته است، فقدان داده‌هاي آماري سري زماني سرمايه اجتماعي براي كشور و استان‌هاي ايران است. در اين پژوهش به‌دنبال آن هستيم كه با استفاده از آمارهاي موجود اقتصادي و اجتماعي در ايران و روش تحليل عاملي، مقادير سرمايه اجتماعي را براي استان‌هاي كشور در دوره (1388-1379) محاسبه نماييم. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه بالاترين ميانگين سرمايه اجتماعي براي كل كشور در سال 1387 و كمترين مقدار ميانگين سرمايه اجتماعي در سال 1381 بوده است. مطالعه ميانگين سرمايه اجتماعي نشان مي‌دهد در دوره 10 ساله موردنظر تهران داراي كمترين و خراسان‌جنوبي داراي بالاترين مقدار ميانگين سرمايه اجتماعي مي‌باشند.

The common aspects of most definitions of social capital are their focus on social relations, which bring about productive benefits. The variety of definitions identified in the literature stem from the highly context- specific nature of social capital and the complexity of its conceptualization and operationalization. Unfortunately there are always limitations on socioeconomic studies around social capital in Iran, which originate from the lack of time-series statistics for social capital of the country. This study seeks to determine the amount of social capital in Iran’s provinces by factor analysis method. The results show that in this period, South Khorasan province has had the highest and Tehran province the lowest social capital in Iran.