ارتباط محبت به خدا با رضايت به قضا و قدر او

The Relationship between the Love for God and Contentment with Divine Decree and Destiny

اين مقاله شرحي بر مناجات محبين امام سجاد عليه‏السلام مي‏باشد. حضرات معصومين عليهم‏السلام در ادعيه خود همواره از خدا مي‏خواهند كه محبت خالصي نسبت به خدا داشته باشند؛ زيرا ممكن است بين محبت به خدا و ساير بندگان، گاهي تزاحم پديد آيد. در مقام تزاحم، مومنان واقعي همواره محبت خدا را بر بندگان او ترجيح مي‏دهند. لازمه اين امر، سرسپردگي كامل به خدا و دل شستن از تعلقات مادي و دل بستن محض به معبود است. توجه به اين نكته نيز لازم است كه تجلي محبت به خدا، در محبت به اولياي الهي و ايمّه اطهار عليهم‏السلام است. همچنين برجسته‏ترين محبت خالصانه به خدا، رضايت به قضا و قدر الهي است؛ اينكه از صميم دل همه كارها را به او مي‏سپارد و تسليم محض او شد، در برابر مصايب و گرفتاري‏ها خم به ابرو نياورد و اين اوج محبت به خداست.

The present paper elaborates on Imam Sajjadʹs Munajat al-Muhebeen (whispered prayer of the lovers). In their prayers, Imams (peace be upon them) always ask God to grant them pure love for Him because there may be a combat between the love for God and love for His other servants. In this case true believers always prefer the love for God to the love for His other servants. This kind of love entails total devotion to God, aloofness from worldly desires, and close connection to the deity. It is necessary to note that the love for God manifests itself in the love for the friends of God and infallible Imams (peace be upon them). Furthermore, the most profound pure love for God is contentment with Divine decree and destiny; that is, entrusting all the affairs to God whole heartedly, completely surrendering to Him, and not complaining when misfortunes occur. This is the utmost kind of love for God.