استشهاد به حديث در نحو عربي

Quotation from Hadith in Arabic Syntax

منطقي آن است كه كلام پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم، در عرصه استشهاد هاي نحوي بر كلام ساير عرب چه نثر و چه شعر آن، مقدم شود. چرا كه زبان عربي پس از قرآن كريم، هيچ سخني شيوا تر از كلمات نبوي در بلاغت عبارات، صحت الفاظ، قوام معاني و تاثير گذاري بر مخاطبان، به خود نديده است. امّا نحويان متقدم از اين منبع فياض بلاغت و فصاحت در زمينه استشهاد در نحو، به هيچ وجه آن گونه كه شايسته است استقبال نكرده اند و احاديثي كه به آن استشهاد كرده اند، غالباً انگشت شمار است. در پژوهش حاضر كوشش شده است كه ضمن اشاره به ابعاد استشهاد نحويان به حديث، با نقد استدلال هاي رايج در باب چرايي روي گرداني نحويان متقدم از استشهاد به حديث، دلايلي براي اين مساله بدست داده شود كه با حقايق تاريخي سازگارتر باشد.

It will be going the path of respect to uphold the Prophet’s words over other Arab words in prose and poetry in syntactic quotations. After the eloquent language of Qur’an, no other Arab word found itself more saying in eloquence than that of the Prophet’s, nor had it the depth of effect and balance of meaning of His. But this had not been welcomed by antecedent grammarians to the extent that it was worthy of such welcome and gone ignored and seen itself on desuetude other than few hadith quoted. The present paper is a modest attempt to show grammarians’ manners in quoting hadiths, and to critique the rationales presented behind their reluctance to quote hadiths, and provide explanations more palatable from historical facts perspective.