ارتقاي توانمندي‏هاي فردي- اجتماعي و سلامت عمومي نوجوانان از طريق افزايش كفايت اجتماعي آنان

Improving individual social abilities and general health of adolescents through enhancement of social competence

مقدمه: پژوهش پيش رو به بررسي تاثير برنامه آموزش كفايت اجتماعي بر توانمندسازي فردي اجتماعي و سلامت عمومي دختران دانش‏آموز سال اول دبيرستان شهر تهران پرداخته است. روش: آزمودني‌هاي اين پژوهش30 نفر از دانش‏آموزان منطقه 14 آموزش و پرورش شهر تهران بودند كه به روش دردسترس انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند. قبل از شروع آموزش، آزمون‌هاي كفايت اجتماعي و سلامت عمومي براي هر دو گروه به عنوان پيش‌آزمون اجرا شد. سپس برنامه آموزش كفايت اجتماعي طي 10جلسه 105 دقيقه‏اي به گروه آزمايش آموزش داده شد. پس از پايان آموزش، آزمون‎هاي كفايت اجتماعي و سلامت عمومي دوباره براي هر دو گروه به عنوان پس‌آزمون اجرا شد. داده‎ها با استفاده از روش كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج بر موثر بودن مداخله آزمايشي دلالت داشته و نشان داده‎اند كه بر اثر اجراي برنامه آموزش كفايت اجتماعي، توانمندي‎هاي فردي- اجتماعي دانش‏آموزان گروه آزمايش در چهار بعد شناختي، رفتاري، هيجاني و انگيزشي افزايش يافته و به دنبال آن با كاهش علايم جسماني، اضطراب و بيخوابي، اختلال دركاركرد اجتماعي و افسردگي موجب ارتقاي سلامت عمومي آنان نيز شده است. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج اين پژوهش، پرداختن به كاركردها و نقش برنامه آموزش كفايت اجتماعي در كنار كاركردهاي شناختي دانش‏آموزان در هر نظام آموزشي ضرورت دارد.

Introduction: This study investigates the impact of social competence training program on the individual social ability and the general health of female freshman high school students in the city of Tehran. Method: The sample consisted of 30 students from educational district 14 in Tehran who were selected using convenience sampling and randomly assigned to either the experimental or control group. Before administering skills training, Social Competence and General Health Questionnaires were administered to both groups. The experimental group took part in 10 sessions (105 minutes each) of a social competence-training program. After finishing the program, social competence and general health questionnaires were administered to both groups again. Data were analyzed using a covariance statistical measure. Results: Results indicated that the social competence-training program was effective in increasing individual social abilities (cognitive, motivational, behavioral and emotional), as was as general health of participants. Furthermore, it decreased somatic symptoms, anxiety, insomnia, social dysfunction, and depression. Conclusion: Based on the results, it is recommended that social competence training programs should be made available to students.