نقدي بر زيبايي‌شناسي عيوب كلام با ذكر شواهدي از اشعار‌احمد شاملو و نيما يوشيج

A Critiq of the Aestathics of Defects of Speech with some Instances from Ahmad Shamloo and Nima Youshij Poetry

مقاله پيش رو، تحليلي است زيباشناسانه از زبان شعر معاصر، با تكيه بر آثار احمد شاملو و نيما يوشيج از ديدگاهي نو و با معياري متفاوت با معيارهاي كلاسيك. منتقدان كلاسيك ادب فارسي بر اين باورند كه نخستين شرط زبان ادب خالي‌بودن آن است از عيوب مخل فصاحت كلام كه عبارت‌اند از مخالفت با قياس، ضعف تاليف، كراهت در سمع،‌ تنافر حروف،‌ غرابت استعمال،‌ تعقيد لفظي و معنوي، ‌تكرار،‌ تتابع اضافات. در پژوهش حاضر، با مطالعه آثار نيما و شاملو نشان داده شده است كه گاه موارد ياد‌شده نه‌تنها عيب سخن نيست، بلكه خود موجب زيبايي و تاثيرگذاري كلام مي‌شود و شاعر مي‌تواند از اين موارد به‌منزله شگرد مفيد بلاغت سود بجويد؛ براي مثال، مخالف قياس دستور سخن بگويد و كلامي نو و برجسته بيافريند، يا خشم و رنج و اعتراض را با كلامي ناخوشايند و خشن (كراهت در سمع و تنافر حروف) بيان كند تا تناسب حس و زبان را رعايت كرده باشد، ‌يا تعقيد را چنان زيبا به‌كار گيرد كه آن را ابهام هنري بنامند.

The present paper is an aesthetic analysis of the language of modern poetry, based Ahmad shamloo abd Nima ushij works. This analysis is based on a new viewpoint, far from the classic standards. Classical Persian literature critics believe that the most important condition for the language is to be fee from those decremented defects the eloquence. These colophony, barbarism, verbal and semantic complexity, underly-epizeuxia, concatenation of addition compounds. The present study demonstrates, through studying the works of Nima and Shamloo that the above mentioned not only can not be considered as the defect of speech, but also they make the speech more beautiful and impressive. The poets can utilize them as useful tactic for making an eloquent speech for instance; they can speak against the standard of grammar, thus creating a new, outstanding speech, or they may express the anger, the agony and the protest through and aggressive wording (abominable to the symmetry between the sense and the language, or to utilize the complexity so beautifully so as to be termed as “artistic ambiguity”