گسترش فضايي شهر و تغيير كاربري زمين در روستاهاي پيراموني شهرسنندج؛ طي دوره 1387-1355

گسترش فضايي شهرها و ادغام روستاها و اراضي پيراموني آنها، يكي از پيامدهاي مهم شهرنشيني شتابان است، كه در مادرشهرهاي منطقه اي نمود چشمگيري داشته است. شهر سنندج به عنوان مادرشهر منطقه اي طي سه دهه اخير رشد شتاباني هم در افزايش جمعيت و هم در گسترش سطح داشته است؛ به گونه اي كه گسترش فضايي پيوسته اين شهر طي دوره مذكور هشت روستا را با تمام زمين هاي زراعي، باغي و مراتع پيرامونشان در بافت خود ادغام كرده است. علاوه بر اين، گسترش فضايي منفصل اين شهر منجر به تورم جمعيتي و رشد كالبدي روستاهاي پيراموني شده است. نتيجه اين فرايند تغييرات وسيع در كاربري اراضي اين روستاها بوده است. دوره زماني اين پژوهش (1387- 1355)، جامعه آماري آن يازده روستاي پيراموني شهر سنندج و حجم نمونه ها 315 خانوار مي باشد. روش تحقيق در اين مقاله مبتني بر مطالعات اسنادي و ميداني وسيع از جمله تكميل پرسشنامه هاي خانوار و روستا، تعيين كاربري اراضي وضع موجود ، گذشته و... بوده است. نتايج اين تحقيق نشان از سطح بالاي تغييرات در كاربري اراضي روستاهاي مورد مطالعه دارد. به گونه اي كه طي دوره زماني 1387-1355 به طور متوسط ساليانه 104 هكتار و درمجموع 3319 هكتار از اراضي زراعي، باغي و مراتع اين روستاها تبديل به كاربري هاي ديگر شده اند. تمام تغييرات ياد شده توسط عوامل و نيروهاي مختلف شهر سنندج و در جريان گسترش فضايي ناپيوسته اين شهر صورت گرفته است.