فيثاغوريان و نگرش آنها نسبت به عدد

Pythagoreans’ View of Number

دغدغه فيثاغورس همچون اعقاب ملطيش جستجوي آن اصلي بود كه اشيا و ببيان ديگر عالم از آن پديد آمده بود، با اين تفاوت كه فلاسفه ملطي اين اصل را در ماده ميجستند و با فيثاغورس اين جستجو از ماده به صورت منتقل شد. فيثاغوريان عدد را اصل همه چيزها ميدانستند، از نظر آنها اعداد معنايي عرفاني و واقعيتي مستقل داشتند. فلسفه فيثاغوري نخستين كوشش فكر در راه رسوخ به كنه نامريي اشيا بود. آنها ماده را حقيقت عالم نميپنداشتند و معتقد بودند ماوراي جهان زوال، يعني در عالم ذوات ابدي، عالم هماهنگي و اعداد جاي دارد و در اين ملاحظه دانستن اين نكته كه فيثاغورس بيش از هر چيز يك رهبر و يك مصلح ديني بود، ميتواند در يافتن معنايي كه او از عدد مراد ميكند، راهگشا باشد.

Pythagoras’ main concern, like his Milesian predecessors, was to seek the principle based on which all objects and, in other words, the world had come into being. Nevertheless, Milesian philosophers sought this principle in matter, and it was Pythagoras who for the first time searched for it in form. Pythagoreans believed that number was the essence of everything and maintained that numbers have gnostic meanings and independent realities. Pythagorean philosophy was the first school that sought to penetrate the unseen depth of objects. Its followers did not view matter as the truth of the world and believed that beyond the world of annihilation, that is, in the world of eternal essences, there exists the world of harmony and numbers. It is worth mentioning that, more than anything else, Pythagoras was a leader and a religious reformer. This point can be helpful in understanding his interpretation of number.